ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ....

[Forza Napoli]

Σαν σήμερα ο Άλεξ θα γινοτάν 23 ετων....Μπάτσοι , Γουρούνια , Δολοφόνοι

[antekdikisi-1-]

Αποσπάσματα από τον τελευταίο λόγο του Salvador Allende
(γεννήθηκε σαν σήμερα, το 1908)

«Ίσως αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να σας μιλήσω. …. Τα λόγια μου δεν εκφράζουν πικρία αλλά απογοήτευση. Ας αποτελέσουν την ηθική καταδίκη για αυτούς που καταπάτησαν τον όρκο τους… Έχουν δύναμη και είναι σε θέση να μας εξουσιάζουν. Όμως ούτε το έγκλημα, ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη.

Η Ιστορία είναι δική μας, η Ιστορία γράφεται απ' τους λαούς.

… Μιλάω στους ανθρώπους, στους εργάτες, στους αγρότες, στους διανοούμενους. Σ' αυτούς που πρόκειται να διωχθούν, γιατί στη χώρα μας ο φασισμός είναι ήδη παρών εδώ και πολλές ώρες – σε τρομοκρατικές επιθέσεις, σε ανατινάξεις γεφυρών, σε διακοπές σιδηροδρομικών γραμμών, σε καταστροφές αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, μπροστά στα μάτια αυτών που είχαν το καθήκον να επέμβουν, αλλά αποδείχθηκαν συνεργοί σιωπώντας….

Ο λαός πρέπει να αμυνθεί, όχι να θυσιαστεί. Να αρνηθεί την υποταγή, την ταπείνωση, την απώλεια των ηθικών αξιών. Εργάτες της πατρίδας μου. Πιστεύω στη Χιλή και το πεπρωμένο της. Ότι θα ξεπεράσουμε αυτές τις πικρές, γκρίζες ώρες της προδοσίας. . Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία.

Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο Λαός! Ζήτω οι εργάτες!
Αυτά είναι τα τελευταία μου λόγια.
Είμαι σίγουρος πως η θυσία μου δεν είναι μάταια.
Έχω την βεβαιότητα, πως θα αποτελέσει τουλάχιστον ένα ηθικό μάθημα για την καταδίκη των κακούργων, των προδοτών, των επίορκων».

Σαντιάγο της Χιλής, 11 Σεπτεμβρίου 1973

[Lad]

15 Iouliou 1974 - praksikophma sthn Kypro apo thn xounta kai thn eoka b' pou edwse kai thn aformh gia thn metepeita eisvolh ths tourkias

[Olympiakos 1925]

Carlos Vive!!!

https://stpaulithess.wordpress.com/2015 ... ο-τέλος-τ/

[Tsiou]

http://www.provo.gr/gia-ton-carlo/



Για τον Κάρλο…

Θυμάμαι καθαρά την ώρα που χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο πατέρας μου από την Αθήνα. Με είχε πάρει άλλες 20 φορές, αλλά εγώ είχα κλείσει το κινητό και το είχα βάλει μέσα σε μια πλαστική σακούλα, την οποία είχα κλείσει υδατοστεγώς. Ξέραμε πως στην Ιταλία είχε αύρες που έριχναν νερό και δεν ήθελα να ξεμείνω από τηλέφωνο. Χτύπησε λοιπόν το τηλέφωνο με το που το ενεργοποίησα. Ο πατέρας μου στην άλλη άκρη της γραμμής μιλούσε κοφτά και αγχωμένα. «Τα κανάλια μιλάνε για τρεις νεκρούς. Στις ταράτσες βλέπουμε ακροβολισμένους στρατιώτες σε λάιβ μετάδοση. Ο Πρετεντέρης κάνει ανταπόκριση από μια ταράτσα. Γύρω φαίνονται μόνο καπνοί. Που είσαι; Είστε καλά;».

Εκείνη τη στιγμή που μιλούσαμε, φθάναμε ιδρωμένοι στο στάδιο Καρλίνι. Δε μέναμε εκεί, αλλά κυνηγημένοι από τους μπάτσους στη λεωφόρο Τολεμαΐντε, έμοιαζε να είναι το πιο ασφαλές μέρος να καταφύγουμε. Το ίδιο και μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων ακόμη. Θα ήθελα να τους πω όλους και όλες «συντρόφους». Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι…

Στην είσοδο του σταδίου, κάποιοι φίλοι του Κάρλο Τζιουλιάνι έκλαιγαν και αγκαλιάζονταν, όλοι ιδρωμένοι, κάποιοι ματωμένοι ή με σκισμένα ρούχα. Ο πόνος που εκπέμπανε τα πρόσωπά τους ήταν τόσο δυνατός, που περάσαμε όσο μπορούσαμε πιο μακριά τους, κι ας μην ξέραμε ακριβώς τι έχει γίνει.

Πιο πέρα βρήκαμε μια ελληνίδα, γνωστή μας από τα Εξάρχεια. Μιλούσε με έναν τύπο ψηλόλιγνο με μουσάκι. Ο σύντροφος που ήμασταν παρέα με ενημέρωσε ότι ήταν ο -σχετικά άγνωστος τότε- δημοσιογράφος Αυγερόπουλος. Είπαμε να τον διώξουμε με τις κλωτσιές, αλλά το θεωρήσαμε υπερβολικό για τη στιγμή και το μέρος. Δυο-τρεις βδομάδες αργότερα έβγαλε το κατάπτυστο «ντοκιμαντέρ», στο οποίο υποστήριζε ότι τα επεισόδια τα ξεκίνησαν κουκουλοφόροι που βγήκαν από βαν της αστυνομίας. Μια γραμμή που τηρήθηκε ευλαβικά μετά και από κίτρινες φυλλάδες όπως η Ελευθεροτυπία, οι οποίες έβλεπαν την ύπαρξη 50 κουκουλοφόρων και 15 προβοκατόρων, που αιματοκύλισαν την «ειρηνική διαδήλωση»…

Μέσα στο στάδιο, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Ομάδες πρώτων βοηθειών φρόντιζαν τους τραυματίες, κόσμος άκουγε ραδιόφωνο σε πηγαδάκια, παρέες συζητούσαν μεγαλόφωνα και με ένταση χωρισμένες ανά εθνικότητα ή πολιτική συγγένεια. Μετά από λίγο, λειτούργησε η κεντρική μικροφωνική. Ένας ιταλός αριστερός πήρε το μικρόφωνο. Επιβεβαίωσε αυτό που όλοι έλεγαν στα πηγαδάκια: Υπάρχει νεκρός. Ο κόσμος γύρω μας έβριζε, έκλαιγε, οργιζόταν. Ο ομιλητής συνέχισε λέγοντας ότι οι G8 ακύρωσαν τη συνδιάσκεψη υπό το βάρος των επεισοδίων και πως η αυριανή πορεία θα είχε πανηγυρικό χαρακτήρα για τη «νίκη» μας. Δίπλα του ένας αλλόφρονας σαραντάρης προσπαθούσε να του αποσπάσει το μικρόφωνο και μετά άρχισε να φωνάζει με μια ντουντούκα, η οποία δεν μπορούσε να καλύψει την κεντρική μικροφωνική. Ρωτήσαμε έναν ιταλό δίπλα μας στις κερκίδες να μας μεταφράσει. Μας είπε ότι ο σαραντάρης έβριζε το διοργανωτή, έλεγε ότι πρέπει να εκδικηθούμε, ότι δεν πρέπει να πιστεύουμε τις φήμες περί διακοπής της συνόδου. Ο ομιλητής του απάντησε «Σκάσε, αναρχικέ» και προέτρεψε τον κόσμο να τραγουδήσει το Bandiera Rossa. Ακόμα θυμάμαι τον ήχο αυτής της μυριόστομης συγκινητικής ανθρώπινης χορωδίας και ανατριχιάζω. Παρ’ όλα αυτά, σε εκείνο το σημείο σηκωθήκαμε να φύγουμε από το στάδιο αηδιασμένοι από τη χειριστική συμπεριφορά των διοργανωτών. Φύγαμε περπατώντας για να γυρίσουμε στο μέρος που μέναμε.

Είχαμε ήδη περπατήσει πολύ εκείνη την ημέρα. Είχαμε κάνει το γύρο της πόλης κυνηγημένοι από τους μπάτσους όταν εισέβαλαν στο χώρο του φόρουμ στο λιμάνι. Μια μεγάλη διαδρομή γεμάτη πρωτόγνωρης έντασης γεγονότα και επεισόδια μας έφερε νωρίς το απόγευμα στη λεωφόρο Τολεμαΐντε.

carlo_ha_scelto
O Κάρλο Τζουλιάνι στη λεωφόρο Τολεμαΐντε.
Προσπεράσαμε το μπλοκ του Δικτύου, που στεκόταν στα μετόπισθεν της σύγκρουσης. Γελάσαμε βλέποντας το χαμό που συνέβαινε μπροστά μας και σχολιάσαμε τα λόγια του Αλμπάνη, λίγες μέρες πριν στην Ελευθεροτυπία: «Δεσμευόμαστε ότι τα χέρια των ελλήνων συντρόφων δε θα πετάξουν ούτε μία πέτρα». Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος άνθρωπος ήταν ο πρώτος που έσπευσε να σφίξει το χέρι του Τσίπρα έξω από την Κουμουνδούρου τη βραδιά των νικηφόρων εκλογών του 2015 (του ίδιου Τσίπρα που ντυμένος προσκοπάκι παρέμεινε στον καταπέλτη του πλοίου και μετά εργάστηκε για να διαστρεβλώσει και να κεφαλαιοποιήσει ό,τι κάναμε οι υπόλοιποι στη Γένοβα). Άμα ζεις στις ψευδαισθήσεις σου, δεν ξυπνάς ποτέ. Σηκώσαμε ό,τι βρήκαμε στο δρόμο και τρέξαμε στην πρώτη γραμμή. Οι συγκρούσεις ήταν βίαιες και οι ιταλοί μπάτσοι έριχναν δακρυγόνα με εκτοξευτήρες σε ευθεία βολή.

Μισή ώρα αφού φτάσαμε ξεκίνησε η πιο μεγάλη επίθεση πλήθους κατά της αστυνομίας που έχω δει ποτέ. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου κυνηγούσαμε τους καραμπινιέρους για μια μεγάλη απόσταση, με πέτρες και μολότοφ. Ένας σύντροφος μπροστά μου προσπαθούσε να προλάβει τον τελευταίο μπάτσο με ένα σπασμένο μπουκάλι στο χέρι. Ανήμποροι να προλάβουν να κάνουν μανούβρα, οι οδηγοί από τα αστυνομικά κλουβάκια τα παρατούσαν κι έτρεχαν, για να τα κάψει το πλήθος δευτερόλεπτα αργότερα.

Σε αυτή την ασταμάτητη επίθεση, ένα τετράγωνο πιο κάτω από εκεί που φτάσαμε εμείς, ένας κουκουλωμένος σύντροφος προσπάθησε να ρίξει έναν πυροσβεστήρα σε ένα τζιπάκι της αστυνομίας που προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί. Ήταν ο Κάρλο Τζουλιάνι. Δέχτηκε μια σφαίρα στο κεφάλι. Η πορεία πάγωσε, καθώς η είδηση μεταδιδόταν στόμα στόμα. «Μόρτο, μόρτο». Το αίμα κυλούσε καυτό στον εγκέφαλο κι ετοιμαστήκαμε για αντεπίθεση. Μόλις, όμως, οι μπάτσοι κατάλαβαν τι έχει γίνει, ανασυντάχτηκαν και ξεκίνησαν τη λυσσαλέα τους επίθεση απέναντι στο πλήθος. Δεκάδες δακρυγόνα, επίθεση από τρεις διαφορετικούς οδικούς άξονες, αύρες που πατούσαν στην κυριολεξία τον κόσμο, τραυματίζοντας αδιακρίτως. Μας κυνήγησαν έτσι μέχρι το στάδιο Καρλίνι…

Την επόμενη μέρα (αυτή που οι διοργανωτές του φόρουμ προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι θα είναι γιορτή κι όχι εκδίκηση), η αστυνομία ήταν ακόμη πιο βίαιη. Το πρωί ξυπνήσαμε όταν 20 κλούβες πάρκαραν έξω από τον καταυλισμό μας. Οι μπάτσοι βγήκαν από τα οχήματα και χαιρετούσαν φασιστικά (εεε, αρχαιοελληνικά εννοώ…), απειλώντας μας για τη συνέχεια. Στην πορεία έριχναν δακρυγόνα στα μετόπισθεν από ελικόπτερα και συλλάμβαναν με λέμβους του λιμενικού αυτούς που πηδούσαν στη θάλασσα για να σωθούν. Οι αύρες στην παραλιακή εφορμούσαν πάνω σε κόσμο που είχε ποδοπατηθεί. Το βράδι μπήκαν στο σχολείο Ντίαζ. Όλα αυτά είναι πια γνωστά και μέρος της σύγχρονης κινηματικής ιστορίας.

Πάνε πια 15 χρόνια από εκείνη την ημέρα. Οι σύντροφοι κι οι συντρόφισσες που βρεθήκαμε εκεί, νομίζω πως ποτέ δε θα ξεχάσουμε ούτε τις στιγμές που βιώσαμε ούτε το νεκρό που αφήσαμε πίσω. Η μνήμη στον αγώνα δεν είναι μια εγκεφαλική λειτουργία, αλλά μια συνειδητή πολιτική επιλογή. Ο Κάρλο θα ζει όσο η δράση όλων μας, σε όλο τον κόσμο, θα παραμένει αντικαπιταλιστική, ανατρεπτική, αντιεξουσιαστική. Όσο θα παλεύουμε για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, μακριά από τους πολιτικαντισμούς και τις αναθέσεις. Όσο δε θα ξεχνάμε ότι αν οι επιλογές μας δεν έχουν το οποιοδήποτε κόστος τότε μάλλον κάπου στο δρόμο χάσαμε το επαναστατικό μας όραμα…

[antekdikisi-1-]

Σαν σήμερα, το 1944, βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας ένα γυναικείο σώμα παραμορφωμένο και μισοκαμένο. Ηταν η Ηλέκτρα Αποστόλου, μέλος της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ. Την είχε συλλάβει η Ειδική Ασφάλεια και την οδήγησε στο άντρο της οδού Ελπίδας.

Σαν απάντηση η ΟΠΛΑ εκτελεί δεκάδες δοσίλογους και συνεργάτες των Γερμανών. Στο πτώμα του καθενός υπήρχε καρφιτσωμένη μια ταινία με την επιγραφή: Ηλέκτρα 1, 2, 3... που έδειχνε με πόσους πλήρωσε ο εχθρός.

Ο ΔΣΕ όρισε το παράσημο «Ηλέκτρα» σαν την πιο έξοχη τιμητική διάκριση γυναικείου ηρωισμού.

[Mουρατης]

Σαν σημερα το 1996 δολοφονειται απο το ψευδοκρατος ο Τασσος Ισαακ
http://news247.gr/eidiseis/afieromata/m ... ediaWidget

[banksy]

phpBB [video]

[Forza Napoli]

Κομμένο Άρτας: Η σφαγή 317 Ελλήνων από τους Ναζί. Το χωριό που κλαίει ακόμη

http://news247.gr/eidiseis/afieromata/k ... 007.html?u

[BrigadeAutonome]

Σαν σήμερα το 1942, ξεκίνησε το τρέξιμο μέχρι το Βερολίνο.