η φιλοσοφία δεν πιστεύω ότι είναι άχρηστη, κάθε άλλο, είναι απόψεις για τη ζωή. Αλλά ως τέτοιες δεν μπορεί να βασίζονται μόνο στη λογική γιατί η ζωή δεν είναι μόνο λογική. Ασε που η λογική μας και οι αισθήσεις μας είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τα πάντα, άρα βασιζόμενοι σε αυτά δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι υπάρχει. Άσε επίσης που η λογική δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι, πχ η έμπνευση είναι λογική? όταν "νομίζεις - νιώθεις" κάτι, είναι λογική? Επίσηςμι που χρησιμοποιούμε ένα 5-10% των δυνατοτήτων του εγκεφάλου μας, άρα και από αυτά που θα μπορούσαμε να καταλάβουμε χάνουμε ένα μεγάλο μέρος.
Αυτή η "θεοποίηση" της λογικής είναι γενικό χαρακτηριστικό του δυτικού κόσμου και τη δυτικής φιλοσοφίας. Την ίδια εποχή ακριβώς που ο λαο τσε (αλλά και ο βούδας, ινδουισμός κ.α.) έλεγε για την αέναη μεταλλαγή των πραγμάτων και τις αλλαγές που ανακυκλώνονται (το γιν και γιανγκ που λέμε) ο ηράκλειτος έλεγε το ίδιο ακριβώς πράγμα (ταοιστής
): "τα πάντα ρει" και ότι ο κόσμος είναι ένα άσβεστο πυρ που συνεχώς ανάβει με μέτρο και φουντώνει υπερβολικά. Όμως στην πορεία πολύ διαφορετικά ερμηνεύτηκαν και βιώθηκαν τα ίδια πράγματα σε διαφορετικά μέρη, ανάλογα με άλλες οικονομικές, πολιτικές, θρησκευτικές μπλα μπλα μπλα συνθήκες. Για μας κατέληξε να είναι η λογική η μοναδική κυρίαρχη, για άλλους όχι μόνο και συχνά όχι κυρίως. Για παράδειγμα, αυτές τις.. ταοιστικές μαλακίες που πίστευε και βίωνε τόσος κόσμος τόσα χρόνια, αυτά τα ίδια που φτάνει να λέει και η κβαντική φυσική σήμερα, τώρα εμείς σκεφτόμαστε να τα πιστέψουμε (2500 χρόνια μετά) μόνο και μόνο "αφού το λέει η φυσική άρα είναι λογικό και ισχύει". Μήπως όμως τελικά η σκέτη λογική δεν είναι η καλύτερη μέθοδος και είναι πιο κοντά στον άνθρωπο να πιστέψει (τον εαυτό του και τις δυνάμεις του) για να δει και όχι να δει για να πιστέψει? Ο ηράκλειτος, ο λάο, ο βούδας δεν βρήκαν τα ίδια πράγματα "επιστημονικά". Κάτι ξέρανε, κάποιο τρόπο, τον οποίο εμείς τον έχουμε ξεχάσει αναγνωρίζοντας ως κυρίαρχη και μόνη αξιόπιστη τη λογική. Όσο για το θεο και αν είναι ανάγκη μας να πιστέψουμε, έτσι όπως το βλέπω εγώ από τη μία έχω την επιλογή να πιστέψω ότι υπάρχει ένας Θεούλης κάπου ψηλά που τα έφτιαξε όλα και περιμένει να δει τι θα κάνουμε, είναι Αυτός ο αρχηγός και εγω πρέπει να κάνω αυτό που θέλει για να τα πάω καλά μαζί του και να με αγαπάει. Παίζω στο σύμπαν του δηλαδή και είμαι αδύναμος, Ωραίος Θεός... και κάτι τύποι σαν τον Επίκουρο τον κάνουν σκόνη. Από την άλλη, πάιζει να είμαι ένα στατιστικό, γεννετικό αποτέλεσμα που δημιουργήθηκε κατά ένα εντελώς τυχαίο τρόπο από μία απειροελάχιστη πιθανότητα στο σύμπαν στο οποίο παρασιτώ επάνω και συνεπώς πάλι παίζω με τους όρους του, και πάλι είμαι αδύναμος.
Επειδή όμως η οπτική σου (το πώς βλέπεις τα πράγματα) διαμορφώνει την εμπειρία σου, τη ζωή σου δηλαδή, εγώ επιλέγω να μην πιστεύω τίποτα από τα δύο. Πιστεύω ότι είμαι μέρος του όλου που υπάρχει (κι ας μην μπορώ να το καταλάβω ούτε στο ελάχιστο από όσο φαίνεται) και αφού είμαι μέρος του όλου είμαι μέρος του Θεού (=τα πάντα που υπάρχουν) και για αυτό λέω ότι είμαι κι εγώ Θεός
Και αφού ειμαι Θεός, είμαι κομμάτι του όλου κι εγώ, ΔΕΝ είμαι αδύναμος, ελέγχω τη ζωή μου (κατ΄ελάχιστον), του πούστη αν δεν μπορώ, Θεός είμαι 
Και αφού το όλον ανακυκλώνεται (Επίκουρος, λάο, βούδας, κβαντική φυσική) και εγώ μέρος του ανακυκλώνομαι κι εγώ. Για αυτό λέω ότι είμαι αθάνατος, όχι το σώμα μου, εγώ και η ενέργειά μου, η ψυχή μου. Αυτό προσωπικά δεν το βλέπω αδυναμία και μεσσιανισμό (όπως πολύ σωστά έθιξες cmc ότι για πολλούς ισχύει), είναι μάλλον το αντίθετο: συνειδητοποίηση της ύπαρξής σου και των δυνατοτήτων σου και ανάληψη των ευθυνών για τα πάντα που συμβαίνουν στη ζωή σου. Δεν είσαι αδύναμος, δεν είσαι θύμα (όπως βολεύει πολλούς σε πάρα πολλά επίπεδα να είσαι), είσαι Θεός και δημιουργείς. Τη ζωή σου. Και αφού είσαι Θεός φυσικά δεν μπορεί να σε ελέγχει κανείς. Για αυτό είχα γράψει κάτι που σε πολλούς θα είχε φανεί ότι έχω ξεφύγει. Αν όντως υπήρχαν τέτοιες σκέψεις, τότε μπορώ να πω ότι μάλλον βαδίζω καλά , όσο κι είναι είναι ξενέρωμα να μη ζούμε σε μια Θεϊκή κοινωνία, σαν Θεοί που είμαστε όλοι μας φαντάσου αυτό για μια στιγμή, σκέψου για μια στιγμή ότι είναι πραγματικότητα
ότι είσαι αθάνατος, ότι μπορείς με το μυαλό σου μόνο να διαμορφώσεις τον κόσμο γύρω σου, ότι ξέρεις για ποιό λόγο έχεις έρθει στη γη - ξέρεις τι ήρθες να κάνεις, για ποιο λόγο είσαι εδώ, ότι δεν φοβάσαι τίποτα, ότι έχεις μόνο αγάπη για τους γύρω και πες μου ποιος θα σε ελεγξει. Σκέψου ότι όλοι είμαστε έτσι γύρω σου, ποιός θα μας ελέγξει? Ποιος θα κάνει καλά χιλιάδες γκάντι, εκατομμύρια μαντέλα, ανθρώπους σαν τον Ιησού και το Βούδα....
ξανα "ξύπνα" τώρα και μπες πάλι στη ζωή "σου"
