"Με το κασκόλ στον αγκώνα και σηκωμένα τα μανίκια του τζιν μπουφάν, που ήταν τίγκα στα metal ραφτά και φυσικά το σήμα της ομάδας, έτσι πηγαίναμε στο γήπεδο ρε..." μου έλεγε ένας παλιόφιλος και παλιοσειράς στα γήπεδα και στις κερκίδες, πριν μερικές μέρες...
Και μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες με κασκόλ. Με κασκόλ στο κεφάλι για να κρατάει σταθερή τη "μαλλούρα", με το κασκόλ στο λαιμό, στο στόμα και στη μύτη για να ζεσταίνει τα σωθικά στις παγωμένες κερκίδες της επαρχίας, με το κασκόλ μόνο στο λαιμό και γυμνός από τη μέση και πάνω και πάλι στις παγωμένες κερκίδες των επαρχιακών γηπέδων, με το κασκόλ σφιχτά στην αγκαλιά, κουλουριασμένος στο τσιμέντο, και "όχι ρε μουνιά το κασκόλ, δεν θα το πάρετε...", με το κασκόλ σφιχτά στον καρπό να φαίνεται όταν σηκώνονταν οι γροθιές, με το κασκόλ τεντωμένο, "όλοι ρε, όλοι" και όλο το πέταλο μεταμορφώνονταν σε ένα υπέροχο μωσαϊκό, με το κασκόλ σφιχτά στο μπράτσο για να τσιτώσει η φλέβα, με το κασκόλ για πανί να σκουπιστεί το αίμα, το αίμα από την πέτρα, με το κασκόλ για ζώνη στο παντελόνι, με το κασκόλ παντού και πάντα όπου έπαιζε η ομάδα, με το κασκόλ να βγαίνει από το λαιμό μόνο για να κρεμαστεί στα παράθυρα του πούλμαν, να δηλωθεί παρουσία, ήρθαμε, και οι ζητάδες να ουρλιάζουν "βαλτε τα μέσα, κρύψτε τα, θα σας τσακίσουμε...", με το ίδιο κασκόλ και ας ήταν από το χρόνο φθαρμένο και ξεθωριασμένο, με το κασκόλ αυτό που σήμερα όλο και πιο πολύ περιφρονείται και απαξιώνεται... επειδή δεν είναι της μόδας, επειδή έχει επικρατήσει το casual look, επειδή τώρα κυκλοφορούν άπειρα επίσημα αλλά και οπαδικά γκατζετάκια, επειδή καρφωνόμαστε, επειδή φοβόμαστε, επειδή, επειδή, επειδή...
http://football-blabla.blogspot.com/