Ολυμπιακοί Αγώνες 2012 Λονδίνο

[dreznas]

υπαρχει ελληνικο συγκροτημα sardanapalm death...
venom τον kronos συγκεκριμενα, εγραψα εγω
φαντασου μια υπερμπαντα απο sabbath, zeppelin, motorhead, maiden, κλπ κλπ να παιζουν κλασσικα αγγλικα κομματια, του στυλ imagine, always look on the bright side of life, will rock you κλπ κλπ.....μεγαλειο

[Lad]

υπαρχει ελληνικο συγκροτημα sardanapalm death...
venom τον kronos συγκεκριμενα, εγραψα εγω
φαντασου μια υπερμπαντα απο sabbath, zeppelin, motorhead, maiden, κλπ κλπ να παιζουν κλασσικα αγγλικα κομματια, του στυλ imagine, always look on the bright side of life, will rock you κλπ κλπ.....μεγαλειο

the queen approves your suggestion file mou...

[dreznas]

για πηγαινε απο την μπουζουκοκατασταση....χρωστας απαντησεις mister....

[Patras 3]

Τα ελληνικά ολυμπιακά κατορθώματα


Φευ. Όπως η οικονομική Ελλάδα του 2012 έκανε στροφή προς το παρελθόν και οδεύει ολοταχώς στο επίπεδο της δεκαετίας του 1970, έτσι και η αθλητική Ελλάδα του 2012 επανήλθε στα πενιχρά ολυμπιακά μετάλλια της προ Πατουλίδου-Δήμα εποχής. Τυχαίο; Σύμπτωση; Δεν ξέρω. Αλλά σήμερα με το ειδικά ναυλωμένο αεροπλάνο-χορηγία της Ολυμπιακής επιστρέφει από το Λονδίνο στην Αθήνα η ολυμπιακή αποστολή μας όπως τότε παλιά: πάντα πάνω στο αεροπλάνο της Ολυμπιακής Αεροπορίας με σήμα τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους, χάρη στην ευρηματικότητα του Αριστοτέλη Ωνάση και πάντα με δύο μετάλλια στις αποσκευές της, κλασικά ένα σε κάποιο αγώνισμα πάλης και ένα σε κάποιο αγώνισμα κωπηλασίας ή ιστιοπλοΐας.

Σαν να μην άλλαξε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Κι όμως, κάποια στιγμή, όταν η μεγάλη αθλήτρια Βούλα Πατουλίδου κέρδισε το πρώτο χρυσό μετάλλιο στίβου μετά από έναν αιώνα περίπου, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την κατάταξη των χωρών σε μετάλλια. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν ο Γιάννης Μελισσανίδης κέρδιζε στην ενόργανη, οι αρσιβαρίστες μάζευαν τα χρυσά σαν σταφύλια, ο Κώστας Κεντέρης έτρεχε πιο γρήγορα από τους Τζαμαϊκανούς. Διοργανώσαμε έως και Ολυμπιακούς Αγώνες, με την καλύτερη τελετή έναρξης –έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε. Και μετά τα φώτα του ΟΑΚΑ έσβησαν και σεμνά και ταπεινά κάναμε αναστροφή για την εθνική μιζέρια μας. Η άνοιξη του ελληνικού αθλητισμού ήταν τελικά μια φούσκα, σαν αυτήν της οικονομίας;

Αραχτός + σπιντάτος = 2 ανίκανοι πρωθυπουργοί

Η αθλητική Ελλάδα φαντάζει κάτι σαν case study διδακτορικής διατριβής για την αθλητική ανεπάρκεια. Από το 2004 μέχρι το 2012 κυβέρνησαν τη χώρα δύο πρωθυπουργοί, γόνοι και οι δύο των δύο ισχυρότερων οικογενειών του τόπου αυτού.

Ο Κώστας Καραμανλής, που επί πρωθυπουργίας του διοργανώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, μετά το τέλος τους δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά με αυτούς. Οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στην αρχή λεηλατήθηκαν και μετά παραδόθηκαν στην εγκατάλειψη, πλην ελαχίστων. Στο ολυμπιακό κλειστό στάδιο των Άνω Λιοσίων, όπου για καιρό γινόταν οι αγώνες τοξοβολίας της ομοσπονδίας μας, αντίκριζα τα ηλεκτρονικά αμαξίδια για τη μεταφορά προσωπικού στη διάρκεια των Αγώνων να στέκουν, από την ημέρα που η Γιάννα κήρυξε την λήξη της Αθήνας 2004, ακινητοποιημένα με τα λάστιχα σαπισμένα και με φυτρωμένα χορτάρια πάνω τους. Δεν δόθηκαν ποτέ στην Ελληνική Αστυνομία που τα χρειαζόταν.

Θα μου πείτε ότι ο Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός του καναπέως και μισούσε τα σπορ. Τον ενδιέφερε το play station και τα μπιρόνια. Τώρα καταβροχθίζει γουρουνοπούλες στο Ιόνιο. Ναι αλλά ο διάδοχός του, ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν πέρναγε στιγμή που να μην αθλείται. Έτρεχε στους μαραθώνιους με τη φρουρά να λαχανιάζει πίσω του, έπεφτε από ποδήλατα, χανόταν με κανό και γενικώς κάθε φορά που τον έβλεπα στητό, ευθυτενή, με τα μούσκουλα έτοιμα να εκραγούν κάτω από τα σκούρα κοστούμια, έλεγα ‘τώρα θα σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα’. Μήπως και οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις αποκτούσαν το νόημα για το οποίο κατασκευάστηκαν, μήπως έμπαινε μια τάξη στις αθλητικές ομοσπονδίες, μήπως έπαυαν οι αθλητικοί σύλλογοι να είναι εκλογική πελατεία διαφόρων, μήπως ξεκαθαρίζαμε από το ντοπάρισμα που βρωμοκοπά από χιλιόμετρα μακριά, μήπως επιτέλους θέταμε μακροπρόθεσμους στόχους στον ελληνικό αθλητισμό και αρχίζε η ανάκαμψη.

Και πάλι φευ. Τίποτα δεν έγινε. Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί στην αρχή της πρωθυπουργίας του να πήγε στο Ελληνικό παρέα με έναν ισπανό αρχιτέκτονα, ονόματι Αθεμπίγιο –τον θυμάστε;- αλλά οι λόγοι της επίσκεψης εκείνης δεν συνέπιπταν με τις προτεραιότητες του ελληνικού αθλητισμού. Στα δούναι και λαβείν της αχανούς ελληνικής κρατικής περιουσίας το Ελληνικό πέρασε από τα Ολυμπιακά Ακίνητα στην ΚΕΔ και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα:

Οι τοξοβόλοι να εκδιωχθούμε μαζί με το υποτυπώδες προπονητικό κέντρο που μας είχε παραχωρηθεί,
Το κέντρο κανόε-καγιάκ να κλείσει, αν και είναι από τα λίγα και καλύτερα στην Ευρώπη, όπου θα μπορούσε να προπονείται η αφρόκρεμα του αθλήματος και να έρχεται συνάλλαγμα στη χώρα,
Να κλείσουν οι εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά απέναντι που χρησιμοποιούνταν από κολυμβητές, ιστιοπλόους κα και θα μπορούσαν και αυτές να φέρνουν αντίστοιχα συνάλλαγμα,
Οι εγκαταστάσεις του μπέιζμπολ να νοικιάζονται φτηνιάρικα για βραδιές σε ομίλους μπριτζ
Ελληνικός αθλητισμός = ελληνική τραγωδία

Η κατάσταση του ελληνικού αθλητισμού είναι πλέον σήμερα τραγική.

Οι ομοσπονδίες μαθημένες να παίρνουν λεφτά χωρίς έλεγχο και ανταπόδοση για δεκαετίες, σήμερα που κρατικές στρόφιγγες έκλεισαν, αποδεικνύεται ότι δεν έχουν ιδέα από ιδιωτικό μάνατζμεντ που θα τους φέρει έσοδα.

Οι σύλλογοι, για τους ίδιους λόγους διώχνουν πρωταθλητές, γιατί τους κοστίζουν. Στρέφονται στους γονείς που θα φέρουν τα παιδιά τους και θα πληρώσουν τις τσουχτερές πλέον συνδρομές, μπας και γίνουν πρωταθλητές και κερδίσουν τα καμάρια τους μόρια στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Οι διάφοροι δήμοι κλείνουν τα δημοτικά κολυμβητήρια γιατί έχουν αυξημένο κόστος λειτουργίας. Έτσι ισχυρίζονται. Έχουν, βλέπεις, να πληρώσουν το υπερβάλλον προσωπικό τους και δεκάδες παχυλούς μισθούς συμβούλων. Αποτέλεσμα οι κολυμβητές δεν βρίσκουν κολυμβητήρια για προπόνηση ή πολύ συχνά κολυμπούν σε κρύες πισίνες, ό,τι χειρότερο για το άθλημά τους. Σαν τους κολυμβητές οι περισσότεροι αθλητές στην Ελλάδα είναι ένας περιφερόμενος θίασος αστέγων.

Και πάνω απ’ όλα το ντόπινγκ συνεχίζει να στοιχειώνει Έλληνες αθλητές και προπονητές. Όχι ότι δεν ντοπάρονται και οι υπόλοιποι αθλητές του κόσμου. Αλλά αφότου ο Κεντέρης με την Θάνου παρασύρθηκαν στις πανικόβλητες δικαιολογίες του 2004, ο ελληνικός αθλητισμός έγινε ο δακτυλοδεικτούμενος των εν Κίνα παραγόμενων ουσιών. Κάθε φορά που η κινέζα Ye Shiwen κέρδιζε στο Λονδίνο χρυσό μετάλλιο και κατέρριπτε ρεκόρ στην κολύμβηση όλοι κοιτούσαν με πλάγια ματιά. Όταν η τουρκάλα Asli Cakir Alptekin βγήκε να τρέξει στα 1500 μέτρα και κέρδισε το χρυσό, πολλοί την γιουχάισαν διότι πριν από λίγα χρόνια είχε βρεθεί ντοπαρισμένη (γλύτωσε με ποινή μόλις 2 ετών). Εντούτοις, όπως και στην ευρωζώνη γίναμε το μαύρο πρόβατο έτσι και στον αθλητισμό χρεωθήκαμε τον ίδιο ρόλο.

Αθήνα 2004 <οκτώ χρόνια> Λονδίνο 2012:

Πριν δύο χρόνια που αποφάσισα να ασχοληθώ με το μοντέρνο πένταθλο (ξιφασκία, τρέξιμο, κολύμβηση, ιππασία, σκοποβολή). Ο αθλητισμός είναι το καλύτερο αντίδοτο σε αυτήν την κρίση, πιστέψτε με. Λοιπόν, το προπονητήριο της ομοσπονδίας του μοντέρνου πεντάθλου βρισκόταν σε ένα παράπηγμα κοντά στο Μπάντμιντον, με υποτυπώδη μέσα. Τα ξίφη ήταν λίγα, τα άλογα δεν τα είδαμε ποτέ. Εντούτοις, για την Αθήνα 2004 είχε αγοραστεί πανάκριβος εξοπλισμός που αντί να διατεθεί στην ομοσπονδία χάθηκε. Έτσι χάθηκε και ο πανάκριβος εξοπλισμός για τους αγώνες τοξοβολίας που έγιναν στο Καλλιμάρμαρο. Έτσι κατέρρευσε από τον καυτό ήλιο ο παρατημένος, πανάκριβος χρονομετρητής της Jaeger Le Coutre στις εγκαταστάσεις της ιππασίας στο Μαρκόπουλο.

Οκτώ χρόνια μετά την Αθήνα 2012 και το ποδηλατοδρόμιο στο ΟΑΚΑ δεν έχει δοθεί στους αθλητές για προπόνηση, το ανοικτό κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ δεν δίδεται για διασυλλογικούς αγώνες, το γήπεδο του μπιτς- βόλει στο Φάληρο έγινε κατασκήνωση τσιγγάνων.

Στα περισσότερα αθλήματα οι έλληνες αθλητές δεν αθλούνται στις ολυμπιακών προδιαγραφών εγκαταστάσεις, οι οποίες ρημάζουν στον κυκεώνα γραφειοκρατίας, ιδιωτικοποιήσεων, σχεδίων και οραμάτων. Αντίθετα οι έλληνες αθλητές καταπονούνται σε κακές εγκαταστάσεις με αποτέλεσμα τους συχνούς τραυματισμούς τους και την καθυστέρηση στην εξέλιξή τους.

Το γεγονός, λοιπόν, ότι οι έλληνες αθλητές κατάφεραν στο Λονδίνο 2012 να φτάσουν στην οκτάδα πολλών αγωνισμάτων δεν ήταν γιατί υπήρχε πίσω τους μια γερή ομοσπονδία, ένας εμπνευσμένος πρόεδρος, ένα αποφασισμένο υπουργείο ή μια ξεκάθαρη γενική γραμματεία αθλητισμού. Η αιτία ήταν το ίδιο το πείσμα των παιδιών αυτών, που επιμένουν να διεκδικούν τη διάκριση, το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.

Και για αυτό το λόγο εκνευρίζομαι τα μέγιστα κάθε φορά που ακούω τα εύκολα σχόλια, ακόμη και των σχολιαστών της τηλεόρασης, ότι ήμασταν άτυχοι και ο τάδε ήρθε 8ος, ο τάδε 5ος και η δείνα 17η.

Κανείς δεν αναρωτήθηκε τον κόπο, τις στερήσεις, τις πιέσεις, τις οικονομικές θυσίες, ακόμη και τις προσβολές που δέχεται ένας αθλητής που έχει βάλει σκοπό του να γίνει πρωταθλητής.

Κανείς δεν εξέτασε ποτέ τις αντικειμενικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ο γερμανός και ο έλληνας φτάνουν 3ος και 4ος στο ίδιο άθλημα, όπως για παράδειγμα στην κολύμβηση ανοικτής θαλάσσης, όπου ο Σπύρος Γιαννιώτης ήρθε 4ος πίσω από τον γερμανό Richard Weinberger. Ο γερμανός έχει πίσω του ένα οργανωμένο σύνολο που μεταλαμπαδεύει εμπειρία και σθένος. Ο έλληνας έχει γύρω του κάθε είδους και αξίας διάφορους τύπους, που αποτυπώθηκαν εξαιρετικά κατά την παρέλαση της τελετής εγκαινίων του Λονδίνου 2012. Όλοι τούτοι φρόντισαν να παρελάσουν με τις κοιλάρες τους μπροστά από τους έλληνες αθλητές (ακόμη μια ελληνική πατέντα) και εξαφανίστηκαν στην τελετή λήξης. Στο τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου 2012 δεν είχαν κανέναν χρυσό ολυμπιονίκη να κοκορευτούν για την ελληνική επιτυχία και να φωτογραφηθούν δίπλα του.

Φούσκες εναντίον αξίας

Είναι ίδια λοιπόν η επιτυχία του 4ου έλληνα και του 3ου γερμανού αθλητή στον ίδιο αγώνα; Όχι βέβαια. Γιατί δεν είναι φούσκα ο ελληνικός αθλητισμός. Διαθέτει και καλούς προπονητές και πολύ καλούς αθλητές. Φούσκες είναι όλοι αυτοί οι παράγοντες που περιφέρονται γύρω από τον αθλητισμό αναζητώντας το κόκκαλο της καλής μπάζας. Κάπως έτσι δεν έγινε και στην ελληνική οικονομία; Όλοι δουλεύαμε σαν τους τρελούς για να ανακαλύψουμε στο τέλος ότι το παραχθέν προϊόν έγινε αέρας κοπανιστός από τους αετονύχηδες.

Και για αυτό το λόγο είμαι σίγουρος ότι όσο η ελληνική κοινωνία θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα της επιδερμικά ούτε αθλητισμό θα αποκτήσει, ούτε οικονομία θα φτιάξει.

- Πάλι και σήμερα δεν πήραμε κανένα μετάλλιο, σχολίασε κάποιος γνωστός μου ελαφρά τη καρδία, όταν ο Σπύρος Γιαννιώτης ήρθε 4ος στην κολύμβηση ανοικτής θαλάσσης.

- Γιατί πήραμε κανένα καινούργιο δάνειο και πρέπει να το φάμε όλοι μαζί, τον ρώτησα κοφτά.

Η απορία στέκει ακόμη αποτυπωμένη στη φάτσα του. Αμφιβάλλω και αν κατάλαβε τι εννοούσα. Αυτό που τον έτρωγε εκείνη τη στιγμή ήταν το κλασικό μπαχαλάκικο, βιαστικό ερώτημα: «εγώ πότε θα χειροκροτήσω και θα υπερηφανευτώ;». Έτσι πρόχειρα που το ρωτάς φίλε μου, δυστυχώς ποτέ. Tsantiri.gr

[guerreros6]

Αυξάνεται ο αριθμός των αγνoουμένων


Συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι αγνοούμενοι αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ακόμα και μετά τη λήξη της διοργάνωσης. Αυτή τη φορά, ήταν σειρά τριών αθλητών από τη Γουινέα και ισάριθμων από την Ακτή Ελεφαντοστού, που χάθηκαν πριν την τελετή λήξης την περασμένη Κυριακή.

Από την αποστολή της Γουινέας αγνοούνται μια κολυμβήτρια, ένας τζουντόκα και μια δρομέας, οι οποίοι εγκατέλειψαν το Ολυμπιακό Χωριό το περασμένο Σάββατο, ενώ δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία των εξαφανισμένων από την ιβοριανή Ολυμπιακή Επιτροπή.

Επιμέλεια: Παναγιώτης Βλαχαδάμης
http://www.sport-fm.gr/article/573012

[guerreros6]

Πόσο κοστίζουν τα Ολυμπιακά μετάλλια;

Oι Ολυμπιακοί του Λονδίνου φιλοδωρήσαν περίπου δύο χιλιάδες αθλητές με μετάλλια εκ των οποίων το ένα τρίτο θα είναι χρυσά.
Ναι, τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από την αρχαιότητα, αλλά και από τους Ολυμπιακούς του 1912 στη Στοκχόλμη, όπου για τελευταία φορά το μετάλλιο του πρώτου αθλητή ήταν στην κυριολεξία χρυσό. Μπερδευτήκατε; Εξηγούμαι.

Το βάρος τους σε… ασήμι

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Economist, τα μετάλλια που θα κρεμάσουν φέτος οι αθλητές στον λαιμό τους θα είναι μεγαλύτερα και πιο βαριά από ποτέ. Το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου ζυγίζει 400 γραμμάρια (σχεδόν το διπλάσιο από όσο ζύγιζε στους προηγούμενους πέντε Ολυμπιακούς) και θα είναι δεκαεπτά φορές πιο βαρύ από εκείνο που δόθηκε στην Στοκχόλμη το 1912. Χρυσό είπαμε; Γράψτε λάθος.

Το «χρυσό» μετάλλιο είναι στην πραγματικότητα… ασημένιο κατά 92.5%, χάλκινο κατά 6.16% και έχει μόνο μια επίστρωση χρυσού της τάξης του 1.34%. Απογοητευτήκατε; Το κόστος κατασκευής του κυμαίνεται στα 700 δολάρια (περίπου 566€) και είναι λογικό αν αναλογιστεί κανείς την ελάχιστη περιεκτικότητά του σε χρυσό. Το ασημένιο μετάλλιο είναι όντως… ασημένιο (93% ασήμι – 7% χαλκός) και κοστίζει 355 δολάρια (περίπου 287€), ενώ η τιμή του χάλκινου ανέρχεται στο αστρονομικό ποσό των… πέντε δολαρίων. Αξίζει να σημειωθεί, πως η αξία του χρυσού μεταλλίου το 1912 ανερχόταν στα 1250 δολάρια με τις σημερινές τιμές του χρυσού.

Οι παραπάνω αναλογίες δεν είναι τυχαίες. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή έχει θεσπίσει συγκεκριμένους κανόνες για την κατασκευή των μεταλλίων, οι οποίοι δεν αφήνουν την πόλη που φιλοξενεί τους Αγώνες να παρεκκλίνει από το πρότυπο. Έτσι, το χρυσό μετάλλιο θα πρέπει περιέχει πάντα περισσότερο από 92.5% ασήμι και να «κουβαλάει» τουλάχιστον έξι γραμμάρια χρυσού.

Πωλείται χρυσό μετάλλιο, ελαφρώς μεταχειρισμένο, τιμή συζητήσιμη

Μάθαμε λοιπόν το κόστος κατασκευής του. Σε ποια τιμή πωλούνται όμως τα χρυσά μετάλλια στις δημοπρασίες; Προφανώς σε πολύ υψηλότερη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του κολυμβητή Anthony Ervin, ο οποίος το 2004 έβγαλε σε δημοπρασία στο Ebay το χρυσό του μετάλλιο από τους Ολυμπιακούς του Σύδνεϋ και κατάφερε να συγκεντρώσει ούτε λίγο ούτε πολύ 17.000 δολάρια, τα οποία και διέθεσε στα θύματα του τσουνάμι. Η υψηλότερη τιμή πώλησης ενός χρυσού μεταλλίου; Αδιαμφισβήτητα τα 310.700 δολάρια για το χρυσό του θρύλου του ice hockey Mark Wells, το οποίο πωλήθηκε σε δημοπρασία το 2010. Αν πάντως ενδιαφέρεστε να αποκτήσετε κάποιο από τα χρυσά μετάλλια των Ολυμπιακών (γιατί όχι άλλωστε;), η τιμή τους κυμαίνεται κατά μέσο όρο στα 10.000 δολάρια έκαστο.

Γκρεμίστε τα τείχη

Κάθε αθλητής που κερδίζει ένα μετάλλιο, πέρα από τη δόξα, τη τιμή, τη χαρά της συμμετοχής, το ευ αγωνίζεσθαι και όλα αυτά τα ωραία παίρνει και ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό από την χώρα του. Η πρώτη χώρα στη λίστα με τους πιο καλοπληρωμένους πρωταθλητές είναι το Ουζμπεκιστάν. Για ένα χρυσό μετάλλιο η χώρα προσφέρει 811.000 ευρώ στον αθλητή. Ακολουθούν η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν με ποσά 700.000 ευρώ και 640.000 ευρώ αντίστοιχα.

Αντίθετα με το τι θα περίμενε κανείς, οι αναπτυγμένες χώρες δίνουν πολύ λιγότερα. Η Κίνα, που φτάνει πρώτη σε απόκτηση μεταλλίων αυτή τη στιγμή, πληρώνει 42.400 ευρώ για το καθένα, ανεξαρτήτως «χρώματος». Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσφέρουν στους χρυσούς αθλητές τους 19.000 ευρώ, ενώ η Ιταλία είναι η πιο γενναιόδωρη ευρωπαϊκή χώρα αφού προσφέρει 140.000 ευρώ για τα χρυσά μετάλλια και 75.000 για τα αργυρά.

Από τη πλευρά της, η διοργανώτρια χώρα είναι η πιο τσιγκούνα. Ούτε λίρα δεν θα πάρουν οι αθλητές που θα ανέβουν στο βάθρο, αλλά θα έχουν την τιμή να κοσμούν τα… γραμματόσημα που θα τυπωθούν με αυτούς εφόσον κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο. Η υπόλοιπη Ευρώπη, όπως η περίπτωση της Γαλλίας προσφέρει λογικά ποσά, με άλλα λόγια, δίνει 50.000 ευρώ για το χρυσό, 20.000 για το αργυρό και 13.000 για το χάλκινο μετάλλιο.

himaira.blogspot.com

[guerreros6]

Κακλαμανάκης: Ο Τσοχατζόπουλος με έκοψε από την Ολυμπιάδα!

Το 1988, ο Νίκος Κακλαμανάκης είχε καταφέρει να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, αλλά τελικά δεν κατάφερε να λάβει ποτέ μέρος, αφού «κόπηκε»…
από τον Άκη Τσοχατζόπουλο! Αυτό καταγγέλει ο δύο φορές ολυμπιονίκης στην ιστιοσανίδα, σε συνέντευξη του στο Πρώτο Θέμα. Προσθέτει δε ότι χρειάστηκε νακάνει προπονήσεις υπό την προστασία σωματοφυλάκων, αφού είχε δεχθεί απειλές ακόμα και για την ίδια του τη ζωή.

«Το ’88 ήμουν ένα 19χρονο παιδί που του τράβηξαν βίαια το χαλί κάτω από τα πόδια πριν πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο. Το 1988 ένας πολιτικός με έλιωσε σαν μυρμήγκι.

Έδωσε εντολή να προτιμηθεί στη θέση μου ένας αθλητής τον οποίο είχα κερδίσει σε δεκατρείς από τις δεκατέσσερις προκρίσεις για την Ολυμπιάδα.

Και αυτό το έμαθα μόλις πριν από 7-8 χρόνια, καθώς μου το αποκάλυψε ένας φίλος του τεχνικού συμβούλου της Ελληνικής Ομοσπονδίας της Ιστιοπλοΐας, Ηλία Καρώνη.

Ο Καρώνης, δυστυχώς πέθανε από καρκίνο και θέλοντας να ελαφρώσει την ψυχή του,εξομολογήθηκε ότι ο αποκλεισμός μου το 1988 «δεν ήταν επιλογή δική μου, ήταν εντολή του Τσοχατζόπουλου. Από ότι ακούστηκε ο Άκης Τσοχατζόπουλος ήταν αδελφικός φίλος με τον πατέρα του αθλητή που τελικά επελέγη».

Για την ιστορία πάντως ο αντικαταστάτης του τερμάτισε 36ος στους 36.Μάλιστα, όπως λέει ο αθλητής, παρόμοιο περιστατικό έγινε και το 2000.

«Ενώ βρισκόμουν σε προετοιμασία εμφανίστηκε ένας τύπος και μου είπε: «Εχω τον τρόπο μου να μην φτάσεις μέχρι τους Ολυμπιακούς«. Απειλούσε ότι θα μου σπάσει τα γόνατα, θα με σκοτώσει…» ανέφερε χαρακτηριστικά.

eglimatikotita.gr