ΔΙΑΦΟΡΑ

[dreznas]

http://www.gazzetta.gr/podosfairo/artic ... -kallithea
36χρονος???? καλα σε εμας οταν επαιζε ηταν ανηλικος? παιζει τα γιαννενα να τον πηραν μολις εμαθε να περπαταει...

[rude boy69]

ΜΑ ΤΣΑ ΡΑ
Δεν βρισκω ακομα βιντεο με τα highlights αλλα δειτε τι καρφωσε ο αλλος..

phpBB [video]

[heraklionhools4]

http://superball.contra.gr/article/2094 ... n-ofi.html
Ο Γιώργος Σαμαράς μίλησε αποκλειστικά στην εκπομπή SUPER BALL για τη Σέλτικ, το Champions League, το ελληνικό ποδόσφαιρο, τον ΟΦΗ και... το ΝΒΑ (video)


Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Έλληνας διεθνής άσος της Σέλτικ:

Για το τι ομάδα είναι: "Για μένα είναι πανεύκολη ερώτηση. Είμαι ΟΦΗ. Και στο ΝΒΑ είμαι Μπουλς".

Για το εξωτερικό και τη ζωή του σ' αυτό: "Το άλλο μήνα γίνομαι 28 χρονών. Είναι συνήθεια πια. Εχω συνηθίσει σ' αυτόν τον τρόπο ζωής και νιώθω περισσότερο Ευρωπαίος παρά Ελληνας στο ποδόσφαιρο. Για μένα το να γυρίσω στην Ελλάδα και να συμβιβαστώ με τις καταστάσεις είναι πισωγύρισμα".

Για την παρουσία του στη Σέλτικ: "Από την περσινή χρονιά τα πράγματα κυλάνει πάρα πολύ όμορφα. Ισως να ακούγομαι περισσότερο τώρα γιατί η Σέλτικ παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το σκωτζέζικο πρωτάθλημα δεν ακούγεται τόσο πολύ.Δεν έχει αλλάξει κάτι πάντως στο τρόπο παιχνιδιού μου".

Για τη συνέχεια της Σέλτικ στο Τσάμπιονς Λιγκ: "Είμαστε η ίδια ομάδα τρία χρόνια. Σε νεαρή ηλικία οι περισσότεροι παίκτες. Εχουμε αυτοπεποίθηση στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Οταν ο τελικός απολογισμός από τα ματς με την Μπαρτσελόνα είναι 3-3 κερδίζεις αυτοπεποίθηση. Θα σεβαστούμε τη Γιουβέντους και με όπλο την έδρα θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι καλό".

Για το ποια θεωρεί κορυφαία ομάδα στον κόσμο: "Την τελευταία δεκαετία η Μπαρτσελόνα και ο Μέσι είναι από άλλον πλανήτη.Ο Μέσι είναι ο καλύτερος στον κόσμο με διαφορά. Θα συνεχίσει να παίρνει τις χρυσές μπαλές".

Για το αν είχε επαφές με τον ΠΑΟΚ: "Με τον ΠΑΟΚ δεν υπήρχε καμία επαφή. Στην Ελλάδα θα έπαιζα μόνο για τον ΟΦΗ. Σ' αυτήν την ομάδα μεγάλωσα μαζί με τον πατέρα μου. Στο ποδόσφαιρο είμαι λίγο ρομαντικός και σκέφτομαι έτσι".

Για το που θέλει να πάρει μεταγραφή: "Δεν το κοιτάω έτσι. Δεν κάνω όνειρα, έχω σταματήσει. Κοιτάω τα πράγματα έρχονται. Είμαι στη Σέλτικ και έχω 1,5 χρόνο συμβόλαιο".

Για την Εθνική: "Εχουμε αποδείξει ότι η ομάδα είναι μία από τις κορυφαίες ομάδες. Εχουμε σταθερότητα και βρισκόμαστε σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις".

Για την Πρέμιερ Λιγκ και πιθανή επιστροφή του: "Δεν το έχω σκεφτεί. Εχω δεχθεί κάποιες προτάσεις από την Αγγλία. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να γυρίσω στην Αγγλία. Δεν βάζω τον εαυτό μου σε τέτοιες συζητήσεις. Θέλω να είμαι αφοσιωμένος στη Σέλτικ. Αν έρθει μία πρόταση σοβαρή, θα καθίσω να σκεφτώ ποια θα είναι η κατάλληλη προοπτική για μένα".

Για το ελληνικό πρωτάθλημα: "Δεν το παρακολουθώ. Πολύ λίγο. Μ' ενοχλεί η κατάσταση στην Ελλάδα. Μ' ενοχλούν όλα γιατί έχω διαφορετική νοοτροπία. Στο ελληνικό πρωτάθλημα έχει χαθεί αγάπη για το ποδόσφαιρο και για τους παίκτες.Υπάρχει χάος που μ' αφήνει αδιάφορο. Μιλάω με φίλους μου και τους ρωτάω απλώς τι κάνουν και τίποτα παραπάνω. Δεν πάει πιο κάτω το πράγμα. Η Εθνική είναι διαφορετική περίπτωση. Την αγαπάμε όλοι. Νιώθουμε υπερήφανοι να παίζουμε σ' αυτήν. Σε πολλούς παίκτες αλλάζει το πρόσωπό τους όταν έρχονται στην Εθνική γιατί ξέρουν ότι έρχονται σε σταθερό περιβάλλον. Ξέρουν ότι θα μπούμε στο γήπεδο και θα δώσουμε το 100%".

Για το ποια ομάδα θα πάρει πρωτάθλημα στο ΝΒΑ: "Μακριά από το Μαϊάμι και όπου θέλει ας πάει. Ο Ντουράντ θα το πάρει το δαχτυλίδι γιατί το αξίζει".

Για το αν αισθάνεται σταρ, αν έχει καβαλήσει καλάμι: "Σούπερ σταρ δεν έχω νιώσει ποτέ γιατί έχω άρχες από την οικογένειά μου. Απλώς έχω κάνει κάποια πράγματα στην Μάντσεστερ Σίτι που δεν θα ήθελα να το ξανακάνω. Μιλούσα παντού γιατί νόμιζα ότι είναι μέρος της δουλειά. Δεν μ' ενοχλεί που βλέπω το πρόσωπό μου στα περιοδικά. Δεν μπαίνω στο χορό των αντιπαραθέσεων. Δεν μ' αρέσει να μιλάω πολύ. Το κάνω όταν έχω κάτι να πω".

[PAS 7]

http://www.gazzetta.gr/podosfairo/artic ... -kallithea
36χρονος???? καλα σε εμας οταν επαιζε ηταν ανηλικος? παιζει τα γιαννενα να τον πηραν μολις εμαθε να περπαταει...

xriste mou

[black4army]

[ΣΦΑΚΙΑΝΟΣ]

http://www.sport-fm.gr/article/630664

[peristeri acab]

Το Ball Boy της Σουόνσι μας συγκίνησε!

Το γεγονός της κλωτσιάς του Αζάρ στο ball boy είναι ήδη γνωστό σε όλους. Εμείς δεν θα σταθούμε στην απαράδεκτη ενέργεια του παίκτη της Τσέλσι αλλά στην κίνηση του ball boy. Μπράβο στον μάγκα! Η κίνησή του μας θύμισε άλλες εποχές. Τότε που στις αλάνες κάναμε τα πάντα για να κερδίσει η ομάδα μας τον πιο ισχυρό αντίπαλο. Κλωτσιές στο καλάμι, σουτ στον... θεό για να κυνηγούν τη μπάλα και να κουράζονται οι αντίπαλοι, διακοπή με το παραμικρό και ό,τι άλλο σκαρφιζόμασταν εκείνη τη στιγμή. Η κίνησή του μας θύμισε άλλους αγώνες. Τις "μικρές" ομάδες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατήσουν το θετικό αποτέλεσμα απέναντι στον "μεγάλο" αντίπαλο. Ρίψη και δεύτερης μπάλας στον αγωνιστικό χώρο, παίκτες να ξαπλώνουν λες και τους χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, δήθεν κράμπες και ό,τι άλλο σκαρφιστούν εκείνη τη στιγμή. Όταν αυτά γίνονται σε γήπεδα της -πλέον, αμόλυντης και αυστηρά επαγγελματικής- Αγγλίας, χαιρόμαστε διπλά γιατί μας δείχνουν ότι η ελπίδα δεν έχει χαθεί. Όσο θα αυξάνεται η οικονομική ισχύ των "μεγάλων", τόσο αποτελεσματικότερα θα ακονίζεται το μυαλό των οικονομικά "μικρών". Και κάτι τέτοιες στιγμές, σαν αυτή την κίνηση του ball boy της ουαλικής Σουόνσι (αλλά και κάποια καπνογόνα που ανάβουν εδώ και 'κει ή η κινήσεις για τις κερκίδες όρθιων), θα είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι football is for you and me, not for fucking industry!

phpBB [video]

http://rfu.blogspot.gr/2013/01/ball-boy.html

[agrinio]

epaize ston panaitoliko,ton efage o lemonis...

[Starks]

Σκόρπιον;

[Manu1]

Obdulio Varela, μπάλα και ταξική συνείδηση.


Η Ουρουγουάη είναι ένας από τους λόγους που κάνουν το ποδόσφαιρο δημοφιλές. Δημοφιλές γιατί είναι ένα από τα ελάχιστα πεδία δραστηριοποίησης του ανθρώπου όπου όλοι έχουν ελπίδες διάκρισης. Μια χώρα με πληθυσμό μόλις λίγο πιο πάνω από τα τρία εκατομμύρια ανθρώπους, έχει καταφέρει να κατακτήσει άπειρες φορές τον τίτλο της πρωταθλήτριας Λατινικής Αμερικής και σαν να μην έφτανε αυτό, άλλες δύο φορές στην ιστορία έγινε και παγκόσμια πρωταθλήτρια. Η πρώτη φορά ήταν στα 1930, στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργανώθηκε ποτέ, στην έδρα της. Η δεύτερη, είκοσι χρόνια αργότερα, στα 1950, στην Βραζιλία, νικώντας μάλιστα με 2-1 στον τελευταίο αγώνα της διοργάνωσης την οικοδέσποινα μέσα στο νεόδμητο τότε και κατάμεστο από διακόσιες χιλιάδες βραζιλιάνους, στάδιο Μαρακανά, έναν χώρο που για το ποδόσφαιρο έχει τόση ιερότητα, όση οι Δελφοί για το Ολύμπιο Δωδεκάθεο και η Ιερουσαλήμ για τις θρησκείες της Βίβλου. Μεγάλος προφήτης εκείνης της εθνικής ομάδας της Ουρουγουάης υπήρξε χωρίς αμφισβήτηση ο Ομντούλιο Βαρέλα.
Ο Ομπντούλιο ήταν κεντρικό χαφ, ύψος 1.78 και 80 κιλά βάρος, ώμοι μάλλον στενοί, φαρδύ μέτωπο και το κεφάλι πάντα ψηλά. Έπαιζε πάνω στον άξονα του γηπέδου, αρκετά μπροστά από τα σέντερ μπακ και έκανε σχεδόν τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Μάρκαρε, έκοβε, ανέβαζε την ομάδα, μοίραζε το παιχνίδι, σκόραρε αν χρειαζόταν, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης. Τον φώναζαν «el negro jefe » που θα πει «ο νέγρος αρχηγός» καθώς είχε σκουρόχρωμα μιγαδικά χαρακτηριστικά δείγμα κάποιας απώτερης αφρικανικής καταγωγής, όπως πολλοί λατινοαμερικάνοι. Η ηγετικές του ικανότητες έλαμψαν στο κρισιμότερο τελευταίο παιχνίδι εκείνου του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν ήταν τυπικά τελικός, αλλά είχε αξία τελικού καθώς συγκρούονταν η Βραζιλία με την Ουρουγουάη, δηλαδή οι δύο ομάδες που προπορεύονταν στην βαθμολογία. Στην πρώτη αρκούσε μια ισοπαλία για να κατακτήσει το Κύπελλο, η Ουρουγουάη αντίθετα χρειαζόταν οπωσδήποτε τη νίκη. Ο αγώνας έγινε στις 16 Ιουλίου του 1950 και τον παρακολούθησε το μεγαλύτερο πλήθος που ήταν ποτέ παρόν στις κερκίδες ενός γηπέδου. Είχαν εκδοθεί 174 χιλιάδες εισιτήρια που φυσικά εξαντλήθηκαν όλα, αλλά ο ακριβής αριθμός των θεατών υπολογίστηκε σε κάτι παραπάνω από 203 χιλιάδες ανθρώπους. Όλοι τους σχεδόν οπαδοί της Βραζιλίας.
Στον διάδρομο που οδηγούσε από τ΄ αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο ο Βαρέλα εμψύχωνε τους συμπαίκτες του γι αυτό που πρόκειται να αντικρύσουν μόλις βγουν εκεί έξω: «Μην κοιτάξετε στις κερκίδες, μη σηκώσετε τα μάτια σας ψηλά, το παιχνίδι παίζεται κάτω. Όσοι και να είναι από πάνω σας, να σκέφτεστε ότι είναι μόνο ξύλινα ομοιώματα κι όχι πραγματικό πλήθος. Μέσα στο γήπεδο θα είμαστε έντεκα εμείς κι έντεκα αυτοί. Και μην νομίζετε ότι θα μας συμβεί κάτι κακό όταν νικήσουμε. Τίποτα δεν θα συμβεί. Για να κερδίσουμε όμως πρέπει να βάλουμε τ’ «αυγά» μας στις άκρες των παπουτσιών μας. Πάμε να κερδίσουμε λοιπόν!» Έτσι κι έγινε με ένα γκολ του Σκιαφίνο και άλλο ένα του Γκίχια, παρόλο που οι Βραζιλιάνοι είχαν προηγηθεί με 1-0.
Ο ίδιος ο Ζιλ Ριμέ, εμπνευστής της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, περιγράφει ως εντυπωσιακότερη ανάμνηση από εκείνο το μουντιάλ τη ζοφερή σιωπή που ακολούθησε το σφύριγμα της λήξης του αγώνα. Πρέπει να ήταν αυτό το μεγαλύτερο πλήθος που έμεινε ποτέ σιωπηλό.
Το ίδιο βράδυ ο Ομντούλιο ήπιε σ’ ένα μπαρ του Ρίο δυο ποτά, παρέα με βραζιλιάνους που δεν τον αναγνώρισαν.
Κι όμως ο Ομντούλιο Βαρέλα λίγο έλειψε να μην αγωνιστεί σ΄ εκείνους τους αγώνες. Κι αυτό γιατί μόλις έναν χρόνο νωρίτερα. Την ποδοσφαιρική σεζόν 1948-1949 είχε πρωταγωνιστήσει στις απεργιακές κινητοποιήσεις των ποδοσφαιριστών στην πατρίδα του. Ήταν αυτή η πρώτη απεργία ποδοσφαιριστών στον κόσμο με σαφή εργασιακά αιτήματα. Οι παίκτες ζητούσαν την δημιουργία ενός ελαχίστου πλαισίου εργατικών δικαιωμάτων για το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή. Αναγνώριση του συνδικάτου τους, κατοχυρωμένο βασικό μεροκάματο και ασφάλιση. Η ομοσπονδία και οι σύλλογοι αποφάσισαν να απαγορεύσουν το ποδόσφαιρο στους ποδοσφαιριστές που απεργούσαν και ειδικώς στον Βαρέλα που φαινόταν να είναι κι εκεί αρχηγός, ως οργανωτής και εμψυχωτής των κινητοποιήσεων. Η ομάδα του προσπαθούσε να τον πουλήσει στο εξωτερικό παίρνοντας το ρίσκο να χάσει την ηγετική παρουσία του μέσα στο γήπεδο, προκειμένου να απαλλαγεί από την ενοχλητική στάση του έξω απ‘ αυτό.
Τελικώς η κατάσταση ομαλοποιήθηκε αρκετούς μήνες μετά με την αποδοχή των κύριων αιτημάτων των παικτών.
Ο Ομντούλιο βεβαίως δεν έπαψε να είναι δύστροπος για τα γούστα του ποδοσφαίρου της αγοράς. Όταν η ομάδα του, η ιστορική Πενιαρόλ, ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους του πλανήτη, θέλησε - πρώτη αυτή από κάθε άλλη ομάδα στον κόσμο και σε εποχές που η διαφημιστική χορηγία ήταν άγνωστη στο ποδόσφαιρο- να προσθέσει πληρωμένη διαφήμιση στη φανέλα της, ο ίδιος αρνήθηκε. «Κάποτε εμάς του μαύρους, είπε, μας έδεναν με μια αλυσίδα και μας περιέφεραν από δω και από ‘κει σαν θεάματα, οι εποχές αυτές όμως έχουν περάσει...». Έτσι έμεινε ο μόνος από την ενδεκάδα της Πενιαρόλ που έμπαινε στο γήπεδο χωρίς διαφήμιση στη φανέλα του. Σήμερα πάντως είναι πιο εύκολο να διακρίνεις τη διαφήμιση, παρά το χρώμα της φανέλας μιας ομάδας
Με τον θρίαμβο του Μαρακανά ο Βαρέλα αναδείχτηκε στο μεγαλύτερο σύμβολο αυτής της ομάδας και του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης. Δοξάστηκε όσο λίγοι άνθρωποι στη χώρα του και σίγουρα πολύ περισσότερο από όσο θα περίμενε όταν σε ηλικία οκτώ ετών πουλούσε εφημερίδες στους δρόμους του Μοντεβιδέο για να επιβιώσει. Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας μάλιστα είχε την πρωτότυπη ιδέα να τίμηση αυτόν και τους συμπαίκτες του για την κατάκτηση του τίτλου, με την απονομή χάλκινων μεταλλίων, αντιγράφων των χρυσών μεταλλίων με τα οποία είχε τιμήσει τον εαυτό της, δηλαδή τους ίδιους τους παράγοντές της... Πέρα από αυτό του δόθηκε και ένα μικρό χρηματικό ποσό. Ικανό να αγοράσει μια Φορντ 19 ετών, μοντέλο 1931, που του την έκλεψαν ακριβώς μία βδομάδα μετά...
Ο Ομπντούλιο έπαιξε ποδόσφαιρο μέχρι τα μισά της δεκαετίας του ’50, συμμετείχε, όντας πια 37 ετών, σε ένα ακόμα μουντιάλ, εκείνο της Ελβετίας στα 1954 και έφτασε με την Ουρουγουάη μέχρι τα ημιτελικά, όπου δεν αγωνίστηκε λόγω τραυματισμού. Ένα χρόνο μετά «κρέμασε τα παπούτσια του», συνέχισε να δουλεύει όπως πάντα σαν οικοδόμος, αφοσιώθηκε στην οικογένειά του και πέθανε φτωχός όπως είχε ζήσει στις 2 Αυγούστου του 1996 σχεδόν δύο μήνες πριν κλείσει τα 79 του χρόνια.