ΣΚΕΨΕΙΣ ΖΩΗΣ

[diktuas-3-]

[bullis]

ξέρεις ε, μερικοί αυτό το βλεπουν ως συμβιβασμό, ηττοπάθεια, χαμηλά όνειρα, κοροιδϊα του εαυτού σου... προς σκέψη η άποψη

στο δικό μου συμπέρασμα νομίζω ότι έχουν δίκιο για όσους εξακολουθούν να εξετάζουν τη ζωή από το εχω= είμαι. Με αυτή την οπτική πρέπει να έχω και να έχω και συνεχώς να έχω ώστε να μπορώ να είμαι ... μεγαλύτερος και μεγαλύτερος, πιο σημαντικός, πιο ευτυχισμένος τελικά... Αλλιώς σημαίνει ότι συμβιβάζομαι, σωστό Τρέχα να μαζεύεις λοιπόν, δούλεψε, θυσίασε αυτά που έχεις για να μαζεύεις λοιπόν και μέχρι τότε βάλε άγχος, και αποτυχία και κόμπλεξ στη ζωή σου και έφτιαξες τη συνταγή

Υπάρχει και η άλλη οπτική αυτή του συνθήματος, του Είμαι---> έχω. Αφού Είμαι καταρχάς και θα έχω και πράγματα, και αφού τα έχω θα είμαι ευχαριστημένος για αυτά, διεκδικώντας φυσικά περισσότερα αν το επιθυμώ, δεν αποκλείει το ένα το άλλο, μπορώ και να είμαι ευτυχισμένος με αυτά που έχω και να θέλω και περισσότερα, όχι?

επειδή κι εγώ μπήκα πολλές φορές στη σκέψη του τι έχω και του τι δεν έχω το συμπέρασμά μου είναι ότι όταν εστιάζεις στο δεύτερο καταλήγεις να χάνεις και αυτά που σου έχουν μείνει, ήττα από μέσα που γίνεται πανωλεθρία.. Αντίθετα από το πρώτο μπορείς να βάλεις σκέψεις, θέληση, ενέργειες για να έχεις περισσότερα και καλύτερα και να φτιάξεις και το δεύτερο

όπως το λέει και το τραγούδι που θυμήθηκα γράφοντας, ας μην ξεχνάμε τι έχουμε και ας το εκτιμάμε, δεν μας μικραίνει αυτό, μας μεγαλώνει

phpBB [video]

[bullis]

Ο εγκέφαλος είναι ένα λευκό χαρτί. Ό,τι γράψεις στον εγκέφαλο σου γίνεται η θεολογία σου, η θρησκεία σου, η πολιτική σου ιδεολογία.

Και κάθε γονιός, κάθε κοινωνία βρίσκεται σε επαγρύπνηση, ώστε να μην αφήσει τον εγκέφαλο σου στα χέρια σου. Αμέσως αρχίζουν να γράφουν το ιερό Κοράνι, την ιερή Βίβλο, την Μπαγκαβάντ Γκιτά και μέχρι τη στιγμή που θα σε ονομάσουν ενήλικα, ικανό να παίρνεις μέρος στις υποθέσεις του κόσμου, δεν είσαι πια ο εαυτός σου.

Αυτό είναι τόσο πονηρό, τόσο εγκληματικό, που εκπλήσσομαι που δεν το έχει επισημάνει κανένας.

Κανένας γονιός δεν έχει το δικαίωμα να αναγκάσει το παιδί να γίνει καθολικός ή ινδουιστής ή ζάίνιστής.

Τα παιδιά γεννιούνται από σένα, αλλά δεν ανήκουν σ' εσένα. Δεν μπορείς να έχεις στην κατοχή σου ανθρώπινες υπάρξεις. Μπορείς να τις αγαπάς και αν πραγματικά τις αγαπάς, θα τους δώσεις την ελευθερία να μεγαλώσουν σύμφωνα με τη δική τους φύση, χωρίς καμιά πίστη, χωρίς καμιά τιμωρία, χωρίς καμιά προσπάθεια από κανέναν άλλον.

Ο εγκέφαλος λειτουργεί πολύ σωστά. Είναι η ελευθερία που σου έχει δώσει η φύση, ένας χώρος για να αναπτυχθείς. Η κοινωνία όμως πριν μπορέσεις να αναπτύξεις αυτό το χώρο, τον γεμίζει με όλων των ειδών τις ανοησίες.

Osho

[bullis]

Πείθουμε τον εαυτό μας ότι η ζωή θα γίνει καλύτερη όταν παντρευτούμε, κάνουμε παιδιά, μετά κι’άλλα παιδιά. Μετά αγχωνόμαστε όταν τα παιδιά είναι μικρά και λέμε ότι θα αισθανόμαστε πιο ασφαλή όταν μεγαλώσουν.

Αργότερα, είμαστε προβληματισμένοι για το πώς θα πρέπει να φερθούμε όταν γίνουν έφηβοι. Θα είμαστε σίγουρα πολύ χαρούμενοι μόλις περάσει αυτή η περίοδος.

Λέμε στον εαυτό μας ότι η σχέση θα βελτιωθεί όταν ο/η σύζυγος τα βρει με τον εαυτό του/της ή όταν θα αγοράσουμε καλύτερο αυτοκίνητο, να κάνουμε μερικά ταξιδάκια και όταν βγούμε στην σύνταξη.

Όμως η αλήθεια είναι, ότι δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή από το να είμαστε χαρούμενοι στο εδώ και το τώρα. Αν όχι τώρα, πότε;

Η ζωή σου θα είναι πάντα γεμάτη με προκλήσεις. Το καλύτερο από όλα είναι να το παραδεχθείς και να αποφασίσεις να είσαι χαρούμενος έτσι και αλλιώς.

Μία από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι αυτή του Alfred D. Souza. Είπε, “ Για πολλά πάρα πολλά χρόνια πίστευα ότι η ζωή θα ξεκινούσε σύντομα – η πραγματική ζωή. Αλλά πάντα υπήρχε ένα εμπόδια στο δρόμο, κάτι που έπρεπε πάντα να γίνει πρώτα, κάποια δουλειά να ολοκληρωθεί η κάποιο γραμμάτιο να πληρωθεί. Τότε επιτέλους θα ξεκινούσε η πραγματική ζωή. Κάποια μέρα ξημέρωσε και τότε κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η πραγματική μου ζωή.”

Αυτή η οπτική με βοήθησε να καταλάβω ότι δεν υπάρχει ο μαγικός δρόμος προς την ευτυχία. Η ίδια η ευτυχία είναι ο δρόμος. Οπότε, να δίνεις αξία σε κάθε στιγμή και να της δίνεις μεγαλύτερη αξία όταν την μοιράζεσαι με κάποιον, κάποιον σημαντικό για σένα και να θυμάσαι ότι αυτή η στιγμή δεν περιμένει.

Οπότε, σταμάτα να περιμένεις πότε θα τελειώσεις το σχολείο η πότε θα πας στο σχολείο, μέχρι να δεις στην ζυγαριά ότι έχεις χάσει μερικά κιλά, μέχρι να έχουν μεγαλώσει τα παιδιά σου, μέχρι να βρεις την επόμενη καλύτερη δουλειά, πότε θα βγεις στην σύνταξη, πότε θα παντρευτείς, πότε θα χωρίσεις, πότε θα έρθει η Παρασκευή βράδυ, πότε θα είναι Κυριακή πρωί, πότε θα αγοράσεις καινούργιο αυτοκίνητο ή σπίτι, όταν θα ξεχρεωθεί το σπίτι ή το αυτοκίνητο, πότε θα έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και ο χειμώνας, την πρώτη του μηνός, μέχρι να πεθάνεις, μέχρι να αναγεννηθείς και να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή από το τώρα για να είσαι χαρούμενος.

Η χαρά είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Δούλευε σαν να μην χρειάζεσαι τα χρήματα,

Αγάπα σαν να μην πρόκειται ποτέ να πληγωθείς,

Χόρευε σαν να μην σε βλέπει κανείς.

Η ύπαρξη έχει δώσει σε καθένα από εμάς ένα “χάρισμα”. Γνωρίζεις άραγε το δικό σου;

Άγνωστου συγγραφέα

http://enallaktikidrasi.com/2015/05/pot ... z3bTJIsQxT

[bullis]

Αν και έχει επικρατήσει η αίσθηση πως η συγχώρεση είναι μια χριστιανική παραίνεση, στην πραγματικότητα είναι η πιο συμφεροντολογική επιλογή. Η σύγχρονη ψυχολογία την προτείνει ως την απόλυτη κίνηση ματ στο σκάκι των σχέσεων, αποκαλύπτοντας πως η συγχώρεση δεν παραχωρείται μόνο από τους πιο μεγαλόψυχους, αλλά και από τους πιο ευφυείς. Εκείνους που ανακαλύπτουν πως δεν πρόκειται μόνο για μια ηθική επιλογή ή ένα θρησκευτικό καθήκον, αλλά για δραστικότατο παυσίπονο και αντικαταθλιπτικό το οποίο δρα και ως καταπραϋντικό του στομάχου, αλλά και ως αντίδοτο στην αϋπνία.

Με λίγα λόγια, είναι ελευθερία. Σκεφτείτε: πόσα “κρατούμενα” έχετε για πρόσωπα που σας πλήγωσαν, σας έβλαψαν ή σας προκάλεσαν πόνο; Μήπως τα κουβαλάτε μαζί σας εδώ και χρόνια; Η άρνηση να συγχωρήσουμε κάτι που συνέβη στο παρελθόν δηλητηριάζει και το παρόν και το μέλλον μας, κυριαρχώντας έτσι σε ολόκληρη τη ζωή μας αλλά και στον θάνατο μας, όπως αποκαλύπτει η περίπτωση του Αίαντα. Η βεντέτα που η Κρητική και η Μανιάτικη παράδοση απαιτούσε αίμα για το αίμα μεταδιδόταν σαν ασθένεια από γενιά σε γενιά εξαιτίας της πεισματικής άρνησης για συγχώρεση. Ακριβώς η ίδια λογική έχει αιματοκυλήσει επανειλημμένως την ανθρωπότητα, δημιουργώντας “προαιώνιους εχθρούς”.

Εκείνοι που ισχυρίζονται πως η εκδίκηση είναι γλυκιά και είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο παραλείπουν να πουν επίσης πως μέχρι να… το φάνε πρέπει να το μεταφέρουν νύχτα-μέρα μαζί τους, μπορεί και μια ολόκληρη ζωή! Αρνούμενοι να συγχωρήσουν, στην ουσία αρνούνται να απαλλαγούν από όσα τους πονάνε. Το οδυνηρό συμβάν έγινε. Πέρασε. Τέλειωσε. Επιλέγοντας να κολλήσουμε σε αυτό, το κρατάμε συνεχώς στη μνήμη μας και έτσι είναι σαν να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.

Αυτοί που έχουν ορκιστεί να μην ξεχάσουν το κακό που τους έγινε και να μη συγχωρήσουν εκείνον που τους έβλαψε, στην ουσία αποφασίζουν να προσδεθούν επάνω του. Είναι σαν να έχουν ερωτευτεί τον εχθρό τους! Ο νους τους είναι συνεχώς σε αυτόν. Τη νύχτα ξαπλώνει πλάι τους και δεν τους αφήνει να κλείσουν μάτι. Τη μέρα η σκέψη του είναι συνεχώς παρούσα για να τους χαλά τη διάθεση, τη χώνεψη και τη γαλήνη. Και έτσι εκείνος που περισσότερο αντιπαθούν είναι συνεχώς κοντά τους. Σαν σιδερένια μπάλα, τον κουβαλούν μαζί τους νυχθημερόν.

Είναι αυτή η ευφυέστερη επιλογή;

Ιουλία Πιτσούλη “Μυστική Οδύσσσεια“

[diktuas-3-]

Ένσταση κύριε! Συμφωνώ στο κομμάτι της συγχώρεσης (ότι δεν πρέπει να κρατάς μέσα σου πράγματα και να ψάχνεις εκδίκηση γιατί ουσιαστικά σε σαπίζουν μέσα σου και σε τρώνε καθημερινά) αλλά από την άλλη ότι ξεχνάς από το παρελθόν σου είσαι αναγκασμένος να το ξαναζήσεις ... Όποτε? Και στην τελική υπάρχει πλήρης συγχώρεση μη έχοντας ξεχάσει το γεγονός?

[bullis]

φίλε σωστές οι παρατηρήσεις σου και λογικοί οι προβληματισμοί, τους έχω περάσει και εγώ και έχω κάνει πολύ συζήτηση πάνω στο θέμα.. με τον εαυτό μου, όχι ότι είναι και το καλύτερο άτομο να συζητάς αλλά αυτόν έχω, τι να κάνω?

εκεί που έχω καταλήξει είναι ότι η συγχώρεση δεν σημαίνει "περασμένα ξεχασμένα". Ούτε σημαίνει ότι επανερχόμαστε με τον άλλο εκεί που είμασταν προσποιούμενοι ότι "τίποτα δεν έχει συμβεί", ούτε ότι δεν παίρνουμε "μαθήματα" για το μέλλον και τη στάση μας/ συμπεριφορά μας από την όλη ιστορία.

Μάλλον τα αντίθετα περιλαμβάνει ο όρος όπως τον αντιλαμβάνομαι. Δηλαδή το βλέπω ότι σημαίνει περισσότερο να καταφέρεις να απεμπλακείς από την προσκόλληση στο παρελθόν που σου χαλάει το παρόν και το μέλλον και σε βάζει να λειτουργείς με τρόπο που σχετίζεται με τη συμπεριφορά του άλλου, κάνοντας έτσι τις επόμενες κινήσεις σου, τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου να πορεύονται με σκοπό την εκδίκησή του. Μάλιστα (επειδή το έχω βιώσει) μπορεί να σε κάνει να παραμορφώνεις και άλλα πράγματα και απόψεις γύρω από αυτό και να χάνεις και εκεί την ισορροπία σου πχ σου έκανε κάτι ένας Αλβανός, αλλόθρησκος, γυναίκα ξέρω γω τι, λόγω της προσκόλλησης στο γεγονός μπορεί να φτάσεις να γίνεις ρατσιστής, μουνόπανο οπαδός, μισογύνης και πάει λέγοντας

Με λίγα λόγια αυτή η οργή που έχεις για τον άλλο φτάνει να τυραννάει εσένα περισσότερο και να σε αποσυντονίζει παρά να προσφέρει κάτι. Το "μάθημά" σου το παίρνεις έτσι κι αλλιώς ενώ το "συγχωρώ" δεν σημαίνει ότι "έλα να γίνουμε φίλοι πάλι". Καθόλου όμως. Μπορείς να πάρεις τα μαθήματά σου και μπορείς να αποσυνδεθείς εντελώς από τον άλλο, συγχώρεση δεν σημαίνει ότι σκύβεις το κεφάλι.

Αντίθετα ετυμολογικά (επειδή αρέσουν στον bon ) προέρχεται από τον Συν + χωρώ, δηλαδή το βάζω και αυτό μέσα μου, το αφομοιώνω και μαζί με αυτό πορεύομαι προχωρώ . Επιλέγω δηλαδή να μην με ταλαιπωρεί η οργή μου και η ανάγκη για εκδίκηση αλλά αντίθετα το βάζω μέσα μου (νοητικά και συναισθηματικά) και προχωρώ δυνατός για την πάρτη μου

[bongo]

Μιας και αναφερόμαστε στη συγχώρεση..αξίζει να σχολιάσουμε και τη σύνδεσή της με τη "συγγνώμη".
Πάντα σε μια διαμάχη όπου υφίσταται "θύτης" και "θύμα", αυτόματα κατανέμονται και αντιστοίχως οι ρόλοι της "συγγνώμης" και της "συγχώρεσης".
Όταν είμαστε εμείς ο θύτης, καλό είναι να εκφράζουμε την ειλικρινή "συγγνώμη" μας ακόμα κι αν δεν έχουμε δεδομένη την αντίστοιχη "συγχώρεση" του θύματος.
Στην αντίθετη περίπτωση, όταν είμαστε εμείς το θύμα, ας προσπαθήσουμε να δίνουμε τη "συγχώρεση" στον θύτη, τουλάχιστον μέσα μας, ακόμα κι αν δεν μας ζήτησε αυτός/αυτή συγγνώμη.

Όπως πολύ σωστά είπε και ο bullis, δεν αξίζει για κανέναν πούστη λόγο να κρατάμε κερατιάτικες έννοιες μέσα μας.Είναι ούτως ή αλλιώς βαρύ το φορτίο της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων, που αν προσθέσουμε και "κρατούμενα" παρεξηγήσεων θα σκάσουμε στο τέλος.
Η ανάγκη να δίνουμε αέρα κι ανάσες στον εαυτό μας είναι εξέχουσα και ΚΑΚΩΣ την έχουμε μετατρέψει σε πολυτέλεια...

[bullis]

...Για να ζήσουμε μια ολοκληρωμένη ζωή έχουμε ανάγκη να συγχωρούμε. Η συγχώρεση είναι ένας τρόπος να θεραπεύσουμε τις πληγές και τα τραύματά μας, είναι ο τρόπος να επανασυνδεθούμε με τους άλλους και με τον εαυτό μας. Όλοι έχουμε πληγωθεί - δεν μας άξιζε να πονέσουμε, κι όμως έχουμε πονέσει. Και για να πούμε την αλήθεια, είναι βέβαιο ότι και εμείς έχουμε πληγώσει τους άλλους. Το πρόβλημα δεν είναι ότι πληγωνόμαστε, το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτά που μας πλήγωσαν. Αυτή είναι η πληγή που συνεχίζει να μας πονάει. Πορευόμαστε στη ζωή συσσωρεύοντας αυτές τις πληγές, δεν μας εκπαιδεύει ούτε μας καθοδηγεί κανείς πώς να τις αφήνουμε πίσω μας. Και εδώ έρχεται η συγχώρεση.
Η επιλογή να ζήσουμε με τη συγχώρεση ή χωρίς αυτή είναι δική μας. Η συγχώρεση κατά ένα ειρωνικό τρόπο, μπορεί να είναι εγωιστική πράξη. Έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτόν που πληγωθηκε παρά για αυτόν που πλήγωσε... Όταν δεν συγχωρούμε μένουμε προσκολλημένοι στις παλιές μας πληγές, σε παλιά τραύματα και διενέξεις. Κρατάμε ζωντανά τα δυστυχισμένα κομμάτια του παρελθόντος για να δίνουμε τροφή στις πίκρες μας. Όταν δεν συγχωρούμε γινόμαστε σκλάβοι του εαυτού μας.Η συγχώρεση μας προσφέρει πολλά, ακόμη και εκείνη την αίσθηση πληρότητας που είμαστε βέβαιοι ότι μας την έχει αφαιρεσει μόνιμα ο φταίχτης. Μας προσφέρει πάλι την ελευθερία να είμαστε αυτοί που πραγματικά είμαστε. Όλοι αξίζουμε την ευκαιρία να προσφέρουμε στους εαυτούς και στους άλλους ένα νέο ξεκίνημα. Αυτή η ευκαιρία είναι η μαγεία της συγχώρεσης. Από τη στιγμή που συγχωρούμε τους εαυτούς μας ή τους άλλους ανακτούμε θέση στον τόπο της χάριτος
.....
Οι άνθρωποι που πεθαίνουν μπορούν να μας διδάξουν πολλά για την αληθινή συγχώρεση. Δε σκέφτονται "ήμουν πάντα τόσο σωστός και επειδή ημουν σωστός μπορώ να δω πόσο λάθος ήσουν εσύ. Μέσα στη μεγαλοσύνη μου σε συγχωρώ". Αντίθετα, σκέφτονται "έχεις κάνει λάθη όπως και εγώ έχω. Ποιος εξάλλου είναι αλάθητος? Δεν θέλω όμως να σε καθορίζω από τα λάθη σου ούτε και εσύ μέσα από τα δικά μου".
.....
Ο δρόμος της συγχώρεσης έχει πολλά εμπόδια. Το βασικότερο από αυτό είναι η αίσθηση πως όταν συγχωρούμε είναι σαν να παραβλέπουμε τη συμπεριφορά που μας πλήγωσε.
Όταν όμως συγχωρούμε κάποιον δε σημαίνει ότι λέμε "Δεν πειράζει που με πλήγωσες". Σημαίνει απλά πως για το δικό μας καλό, αφήνουμε την πληγή να γιατρευτεί επειδή συνειδητοποιούμε πως η εμμονή σε μνησικακίες μας εξωθεί στη δυστυχία. Οι άνθρωποι που διστάζουν να συγχωρήσουν πρέπει να θυμούνται ότι δεν τιμωρούν κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό τους.
Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι αφήνουμε τους άλλους να μας πατάνε. Είναι μια πράξη φιλανθρωπίας με την καλύτερη έννοια της λέξης. Όταν συγχωρούμε θυμόμαστε ότι κάποιος δεν ήταν στις καλύτερές τους στιγμές όταν μας πλήγωσε, θυμόμαστε ότι οι άλλοι είναι κάτι παραπάνω από τα λάθη τους. Είναι άνθρωποι που έκαναν λάθη και που έχουν πληγωθεί και αυτοί όπως και εμείς. Τελικά η συγχώρεση συμβαίνει μέσα μας. Συγχωρούμε για να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας. Η συμπεριφορά ενός άλλου είναι απλά η συμπεριφορά ενός άλλου. Δεν χρειάζεται να συγχωρήσουμε τη συμπεριφορά, χρειάζεται μόνο να συγχωρήσουμε το πρόσωπο.
Η επιθυμία για εκδίκηση είναι ένα ακόμη εμπόδιο για τη συγχώρεση. Όταν ανταποδίδουμε τα ίσα, το πολύ πολύ να έχουμε μόνο μια προσωρινή αίσθηση ανακούφισης ή ικανοποίησης. Στη συνέχεια νιώθουμε ένοχοι που κατεβάσαμε τον εαυτό μας στο επίπεδο της συμπεριφοράς που από την αρχή θεωρούσαμε λάθος, θέλουμε αυτός που μας πλήγωσε να ξέρει πόσο πολύ πονέσαμε και έτσι του ανταποδίδουμε το χτύπημα - και αργότερα νιώθουμε ακόμη μεγαλύτερο πόνο. Δεν είναι λάθος να δείχνουμε στους άλλους τον πόνο μας, όταν όμως μένουμε προσκολλημένοι σε αυτόν τότε αυτοτιμωρούμαστε.
.......
Η μη συγχώρεση μας καθηλώνει. Γνωρίζουμε πολύ καλά αυτά τα παλιά εδάφη και ίσως νιώθουμε τόσο άνετα εκεί, ώστε η συγχώρεση μοιάζει με περιπέτεια στο άγνωστο. Τις περισσότερες φορές προτιμάμε να ρίχνουμε στον άλλο την ευθύνη του λάθους παρά να διορθώσουμε τη σχέση μας μαζί του. Με τα μάτια καρφωμένα στα λάθη των άλλων δεν κοιτάμε ουτε τους εαυτούς μας ούτε τα δικά μας άλυτα προβλήματα. Με τη συγχώρεση ανακτάμε τη δύναμή μας να ζούμε και να ευημερούμε πέρα από τα συμβάντα που μας πλήγωσαν και μας δυσαρέστησαν. Όταν ζούμε με τις πληγές μας μένουμε αιώνια θύματά τους, με τη συγχώρεση υπερβαίνουμε αυτό που μας πλήγωσε. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μένουμε μόνιμα πληγωμένοι πέρα οτιδήποτε ή οποιονδήποτε. Η συνειδητοποίηση αυτή κρύβει μεγάλη δύναμη.

κομμάτια από το βιβλίο ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ - Kessler/ Kubbler Ross

νομίζω λίγο πολύ όπως η κουβέντα μας (μαζί με λίγο φως σε κάποιες οπτικές που δεν είδαμε, πχ ότι συγχωρείς τον άνθρωπο και όχι την πράξη) και απαντήσεις στα λογικά ερωτήματα του δίκτυα3.
δίκτυας, ωραίος ρε φίλε, από πολλές απόψεις

[bullis]

γιατί άλλο εκπαίδευση άλλο μόρφωση
Υπάρχουν άνθρωποι χωρίς καθόλου πτυχία που έχουν την δώσει στον εαυτό τους την καλύτερη δυνατή... μορφή (μορφόω= δίνω μορφή ) . Αλοίμονό μας από αυτούς που γνωρίζουν τόσο πολλά που έχουν.. παραμορφωθεί

Όταν ρωτήσανε τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου,δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων.


«Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς…
Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;


1. Πρώτα απ’όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις , αντί να ελέγχονται από αυτές…


2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική..


3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές..


4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα..


5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους..


6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους..


7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους…»

http://www.greekteachers.gr/?p=18119