ΣΚΕΨΕΙΣ ΖΩΗΣ

Αποτοξίνωση από τη στρόγγυλη θεά
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
bongo
Δημοσιεύσεις: 785
Εγγραφή: Πέμ 09 Ιουν 2011, 00:53
Has thanked: 216 times
Been thanked: 259 times

Re: ΣΚΕΨΕΙΣ ΖΩΗΣ

Δημοσίευση από bongo » Κυρ 02 Μάιος 2021, 22:10

γι'αυτό που δεν καταλαβαίνουνε οι άλλοι

Άβαταρ μέλους
kirk
Δημοσιεύσεις: 257
Εγγραφή: Σάβ 04 Δεκ 2010, 21:56
Has thanked: 115 times
Been thanked: 27 times

Re: ΣΚΕΨΕΙΣ ΖΩΗΣ

Δημοσίευση από kirk » Κυρ 20 Ιουν 2021, 07:56


bullis
Δημοσιεύσεις: 2460
Εγγραφή: Πέμ 19 Ιαν 2012, 09:40
Has thanked: 217 times
Been thanked: 112 times

Re: ΣΚΕΨΕΙΣ ΖΩΗΣ

Δημοσίευση από bullis » Τετ 10 Νοέμ 2021, 00:21

Γιατί και πώς;

bullis
Δημοσιεύσεις: 2460
Εγγραφή: Πέμ 19 Ιαν 2012, 09:40
Has thanked: 217 times
Been thanked: 112 times

Re: ΣΚΕΨΕΙΣ ΖΩΗΣ

Δημοσίευση από bullis » Παρ 04 Φεβ 2022, 12:07

Με αφορμή τη συζήτηση στις πατινάδες όπου πολλοί που έχουν γίνει γονείς εκφράζουν τις ανησυχίες τους αλλά και ένα σχόλιο του μπανκσι με το οποίο δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο, ότι δηλαδή η νέα γενιά δεν ευθύνεται για το δρόμο που έχει πάρει παρά μόνο εμείς οι μεγαλύτεροι που τους τον σερβίραμε, ήθελα να μοιραστώ μια άποψη για την ανατροφή που μπορεί βέβαια να μην είναι πολύ δημοφιλής και έυκολα αποδεκτή, προκύπτει όμως από την εμπειρία ως πατέρας 15 χρόνια και ταυτόχρονα ως γονέας που έχει χάσει ένα παιδί (φυσικά ο καθένας το αξιολογεί όπως νομίζει) και αναγκαστικά απέκτησε μια άλλη οπτική για τα παιδιά και το δικαίωμά τους στη ζωή να τη βιώσουν όπως αυτα επιθυμούν.

Πιστεύω ότι το δίλημμα "ενθαρρύνω το παιδί μου να πάει στο γήπεδο ή το αποτρέπω" είναι αποπροσανατολιστικό και η όποια απόφαση μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα για το παιδί και για εμάς που, ως γονείς, επιθυμούμε την ευτυχία του (και όχι τη δική μας μέσω αυτού). Το ίδιο ισχύει και για κάθε προσπάθεια "πατροναρίσματος" και καθοδήγησης της πορείας της ζωής του σε πάρα πολλά - αν όχι όλα- τα ζητήματα. Το λάθος με το "πατρονάρισμα" (που προκύπτει αναμφισβήτητα από αγάπη, φροντίδα, προστασία) είναι ότι μπορεί να οδηγήσει σε ανασφάλειες, μείωση αυτοπεποίθησης, ανάγκη για διαρκή καθοδήγηση, πανικό στις δυσκολίες που θα κληθεί στη ζωή του να αντιμετωπίσει, φοβίες, δυστυχία λόγω της "υποχρέωσης' που μπορεί να αισθάνεται για συμμόρφωση και τήρηση του ρόλου που θέλουν οι γονείς, αντιδραστικές συμπεριφορές... και γενικά σε αποτελέσματα που τελικά, μακροπρόθεσμα θα δυναμιτίσουν αυτό που προσπαθούμε να επιτύχουμε: να μπορούν να απολαμβάνουν τη ζωή, να τη χαίρονται και να ανταποκρίνονται αποτελεσματικά και επικοδομητικά για τα ίδια στις δυσκολίες (γιατί για όλους έρχονται, έτσι δουλεύει η ζωή).

Ξέρω ότι αυτό μπορεί να ακούγεται σε κάποιους παράξενο όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι αποσύρεται το ενδιαφέρον για την υγεία του και την ασφάλειά του, το καταλαβαίνετε όλοι ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο όταν αφορά το παιδί σου. Και ούτε σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν αφήνει το παιδί να αμφιβάλει για το αν υπάρχει η απεριόριστη και άνευ όρων στήριξη σε οτιδήποτε χρειαστεί από τους γονείς του. Και ούτε σημαίνει ότι δεν δείξεις κάποιο δρόμο που θεωρείς ότι βοηθάει στη ζωή ή να αποφύγει κάποιους άλλους.

Αυτό όμως δεν θα το δείξεις με πατρονάρισμα, αποκλεισμούς, χειραγώγηση της ζωής του παιδιού. Θα το δείξεις με τον τρόπο σου, με τις πράξεις σου, με τις κουβέντες σου που θα πρέπει να είναι ειλικρινείς και χωρίς ανάγκη επιβεβαίωσης θέσης "γνώστη" (όπως και καλά είναι οι γονείς
). Μπορείς να παραδεχτείς ότι κι εσύ δεν ξέρεις, ότι κι εσύ ακόμη μαθαίνεις, ότι μπορεί και να κάνεις λάθος και να πάρεις αφορμή από αυτά να μιλήσεις ότι όλοι (πρέπει να) μαθαίνουν, όλοι κάνουν λάθη, κάποιοι τα κάνουν επαναλαμβανόμενα, μερικά στοιχίζουν ακριβά, ότι και αυτό πάντα θα μαθαίνει, ότι επιτρέπεται να κάνει λάθη, ότι αν δεν μαθαίνει από αυτά θα αναγκάζεται να τα επαναλαβάνει και να βάζει τον εαυτό του σε δύσκολες καταστάσεις συνεχώς, ότι έχει επιλογές, ότι δεν είναι ανάγκη να πάθουμε για να μάθουμε αλλά μπορούμε να "κλέψουμε" και από άλλους τι τους συμβαίνει όταν κάνουν λάθη.. μπλα μπλα μπλα ό,τι νομίζει ο καθένας. Και πχ από το προχθεσινό να πιαστείς και να πεις τι βλέπεις εσύ, πώς το νιώθεις για αυτό, ποια λάθη άλλων είδες, τι προέκυψε από αυτά, ποια δικά σου λάθη θυμήθηκες (παντα σε συνάρτηση με την ηλικία/ κατανόηση του παιδιού), πώς τα γύρισες, πόσο δύσκολο ήταν, πώς νιώθεις που τα γύρισες, γιατί ήσουν διαφορετικός, τι δυσκολίες είχες, τι μετανιώνεις... μπλα μπλα μπλα. Και φυσικά, σε κάθε αφορμή θα ΔΕΙΞΕΙΣ με τις πράξεις σου πώς θα ήθελες ο κόσμος να είναι, από το πώς θα συμπεριφέρεσαι βλέποντας έναν αγώνα, τι θα συζητάς με τους φίλους σου, πώς θα αντιδράσεις σε κάποια κρίσιμη στιγμή που θα πρέπει να δείξεις πώς είναι σωστό να αντιδρούμε.

Με λίγα λόγια, γιατί κούρασα, νομίζω πως δεν έχει σημασία να "καθοδηγήσεις" το παιδί στο καλύτερα μονοπάτια αλλά να "δυναμώσεις το άβατάρ του" προσθέτοντας συνείδηση, σκέψη, συναίσθημα, θάρρος, αγάπη. Με αυτό το άβαταρ θα κινηθεί στον κόσμο και επειδή δεν μπορείς να είσαι πάντα εκεί να το προστατεύεις (μέχρι πότε?) το καλύτερο είναι να το ετοιμάσεις για να απολάύσει τη ζωή και να σταθεί στις δυσκολίες της σε κάθε περίπτωση. Αυτό σημαίνει ότι θα επιτρέψεις λάθη, θα σταθείς δίπλα του σε αυτά να το βοηθήσεις να τα ξεπεράσει, θα αναγνωρίσεις το δικαίωμά του να πάρει όποιο δρόμο θέλει ακόμη και αν δεν σου κάνει (πχ σε ευτελές παράδεγιμα: άλλη ομάδα? - και τι να λέει, φυσικά και δεν αλλάζει τίποτα στο πώς σε αγαπάω ούτε μισώ κανέναν που είναι άλλη ομάδα, κι αυτός νιώθει το ίδιο με εμένα απλά για άλλα χρωματα μπλα μπλα μπλα// άλλος σεξουαλικός προσανατολισμός - ε και? μπλα μπλα μπλα).

είναι πολλά ακόμη τριγύρω που μου έρχονται στο μυαλό για να γραφούν τώρα (πχ για συνειδητοποίηση ότι στην τελική και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε την καλύτερη συνταγή για τη ζωή άρα δεν μπορούμε να καθοδηγήσουμε προς κάπου σίγουρα, ότι το ταξίδι είναι δικό τους και της ψυχής τους και εμείς μόνο αναλάβαμε να τα μεγαλώσουμε με ασφάλεια ώστε να ζήσουν όπως θέλουν αυτά και όχι εμείς και άλλα, για τον εγωισμό στις σχέσεις με αυτά... πάρα πολλά) αλλά για να κλείσω θα βάλω ένα σχετικό κομμάτι από το οπισθόφυλλο του βιβλίου "Το Φως της Ζωής" (της Elilzabeth Cubler Ross - ψάξτε την, αξίζει :etsi )
Η αγαπημένη μας ρήση είναι: Εάν θωρακίζαμε τα φαράγγια για να μη τα χτυπούν οι ανεμοθύελλες, δε θα τα βλέπαμε ποτέ τόσο όμορφα σμιλευμένα. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να θωρακίζετε τα παιδιά σας, δεν πρέπει να τα "προστατεύετε", γιατί ούτως ή άλλως δεν μπορείτε να τα προστατεύσετε. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να προστατεύσετε τον εαυτό σας, στερώντας από τα παιδιά σας μια ευκαιρία να μεγαλώσουν και να προετοιμαστούν για τη ζωή.
Όταν σώζετε κάποιον, δεν προσφέρετε βοήθεια. Όλοι μπορείτε να το καταλάβετε αυτό σε κάποιο επίπεδο. Διότι όταν σώζετε κάποιον, κάνετε αυτόν αδύναμο και εσάς σπουδαίους. Αν τον σώσετε και του δέσετε τις πληγές του, δεν τον βοηθάτε καθόλου. Όλοι είμαστε φύλακες άγγελοι για τα αδέλφια μας. Έχουμε ευθύνη να βοηθάμε κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη. Πρέπει όμως να γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ του σώζω κάποιον, που σημαίνει, "προσπαθώ να φτιάξω εγώ ένα κομμάτι της δικής του ζωής" και του βοηθάω, που σημαίνει "είμαι εκεί όταν ο άλλος έχει μάθει να είναι ταπεινός και να ζητάει βοήθεια".
Γιατί και πώς;

Απάντηση

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτήν τη Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 110 επισκέπτες